Deur CH van der Grijp

Vriende,
ons moet die verlede met die hede vergelyk en let op wat gelei het tot verlies van ons vryheid, en ook wat die herwinning daarvan bepaal het. Dan kan ons sien of daar hoop vir die toekoms is.
Dit is as gevolg van liberale politiek dat die ZAR in Paul Kruger se tyd aan die Britse owerhede uitgelewer is. Netso is dit as gevolg van liberale politiek dat die RSA in 1994 aan die vyand oorgelewer is. Dit is dus  nodig om die skuldiges van die verlede sowel as die hede, by die naam te noem.
As vergelykende omstandighede, gebruik ek graag die gebeure wat die Eerste Vryheidsoorlog tot gevolg gehad het: die verlies en herwinning van die vryheid van die ZAR. Ook daardie verlies van vryheid, destyds, het sonder die knal van ‘n enkele geweerskoot plaasgevind.

Na MW Pretorius se bedanking as President, het die volk die begeerte gehad om ‘n geleerde man as President te kry. ‘n Man wat dan ook opgewasse sou wees teen die Britse argumente. Die ZAR se grondwet is selfs verander sodat ‘n nie-burger ook as President kon verkies word.
Ds. Francois Burgers met sy liberale godsdiens, Vryheid van die Individu, Internasionale opvattings en sy hervormingsbeleid, word verkies tot President. Paul Kruger, ‘n Godsman, word oorgesien, want die volk wou die ZAR ‘n vooruitstrewende staat maak. Paul Kruger beskou Burgers as wêrelds en maak geen geheim daarvan dat Burgers die ondergang van die jong Republiek gaan bewerkstelling nie.
Na dertig jaar as Kommandant-generaal, bedank Paul Kruger in 1873 uit die Uitvoerende Raad (landsregering). Die aansien en voordele as lid van die landsregering is vir hom van minder belang as sy beginsels. Eerder bedank as om die vertroue wat die volk te skaad.
Paul Kruger besluit om vir Burgers in die volgende President-verkiesing teë te staan, maar nog voor die verkiesing gehou word ry sir Shepstone op 12 April 1877 met 25 polisie konstabels Pretoria binne, annekseer die ZAR en hys die Britse vlag.

Toe Shepstone en sy konstabels Transvaal inry, is daar ‘n effense opstand. Frederik Wolmarans mobiliseer met 400 gewapende burgers om Shepstone met geweld terug Kolonie toe te jaag, maar hulle word deur Burgers se Uitvoerende Raad oorgehaal om hul voorneme te laat vaar.
Was hierdie anneksasie ‘toevallig’ of was dit ‘n beplande aksie tussen Burgers en sy regering en lord Carnarvon, die destydse Britse minister van kolonies?
Burgers aanvaar die anneksasie goedsmoeds. Ons weet dat Paul Kruger die anneksasie met geweld sou teëstaan, was hy president – soos die geskiedenis ons ook wys met die Tweede Vryheidsoorlog. In 1877 was Engeland glad nie gereed vir oorlog nie. Daarom moes die ZAR aan Brittanje oorhandig word voor Paul Kruger dalk President word, en Engeland se kanse om die Transvaal in te palm, sonder oorlog, verby is.
Burgers het verraad gepleeg, en almal wat nie saam met Paul Kruger uit die regering gestap het nie, is saam met Burgers as lands- en volksverraaiers beskou. Net 24 jaar na die Zandrivier konvensie, waar die Afrikanervolk sy onafhanklikheid in 1853 verkry het, is hy sonder enige verset uitgelewer en onderwerp aan sy vyand.

Vriende, ons moet onthou hoe die Voortrekkers aan die Oosgrens verdruk is deur die Engelse. Ons weet dat hulle getrek het om vry te wees om hulself te regeer. Tog aanvaar hulle hierdie besetting sonder enige teenstand.
Het Shepstone net eendag besluit hy roep 25 polisiemanne bymekaar, ry en beset die ZAR? Nee, vriende, daar is agteraf gekonkel en Burgers was daarby betrokke. Shepstone het versekering van Burger gehad dat hy nie met geweld gestuit sou word nie.
Ironies genoeg – in ‘n minderheidsverslag van daardie tyd, word President Burgers se goeie hoedanighede uiteengesit en word gesê dat Burgers voel sy volk het hom verraai. Hy het glo verbande op sy plaas uitgeneem (omdat die staatskas leeg was), om geld in die hande te kry vir die oorlog teen Sekukune, waardeur hy toe sy grond verloor het. Gaan lees gerus die Minderheidsverslag oor President Burgers.

Vandag is daar baie mense wat Suid-Afrika verlaat, en uitwyk na die buiteland toe vir ‘n beter toekoms. Hulle is moeg vir die onderdrukking, vervolging, die plaasbesettings en onteiening. Moeg daarvan dat hulle kinders nie ‘n heenkome het nie. Hulle sien geen lig nie, net dat geen stryd hulle vryheid gaan bring in hierdie land nie… daarom verlaat hulle Suid-Afrika.
Dit was al so in ons geskiedenis ook.
Na die Tweede Vryheidsoorlog het ‘n klomp mense Suid-Afrika verlaat en Argentinië toe getrek, omdat hulle weier om te dien onder die Engelse regering. Ook die Dorslandtrekkers, het getrek omdat hulle nie onder die liberale President Burgers wou dien nie.
So het die Voortrekkers ook besluit dat hulle nie verder onder ‘n Engelse regering gaan dien nie. Nie meer die verdrukking en geweld, die aanslag in die kerke op hul geloof gaan aanvaar nie. Hulle het besluit om eerder die binneland in te trek en daar hul vryheid te gaan soek. Dit was ‘n pad van bloed, smart en trane maar hulle het hul onafhanklikheid gekry.
Ons moet ook onthou van die groep Afrikaners wat agtergebly het in die Kaap. Wat tydens die besetting van die ZAR in 1877, nog besig was met ‘n stryd, gevoer deur Afrikaners en konserwatiewe Setlaars, om die Kaap te bevry van Brittanje. Hulle het nog die negende swart Grensoorlog gevoer, en na die trek het hulle nog die stryd gehad teen verengelsing in die skole.
Die Taalgenootskap is juis gestig deur die Afrikaners wat nie getrek het nie. Die stryd het voortgeduur in die Kaap. In Augustus herdenk ons die stigting van die Genootskap van Regte Afrikaners (GRA), en so ook die stryd wat in die Kaap gevoer is en nié in die ZAR nie.
Nou moet ons Gods hand in die Groot Trek sien. Die Voortrekkers is vooruit gestuur om so die Christelike beskawing in Afrika in te dra, en om grondgebied – as woonplek vir ‘n Volk in wording – te beskaaf, ter behoud van die Christelike geloof.

Kom ons dink terug aan dr. Verwoerd se tyd. Wat sou hy gedoen het as Suid-Afrika deur Duitsland of Nederland of enige ander land, geannekseer word? Dadelik sou Krygswet afgekondig word, en die  weermag opgeroep het en sou hy toegetree het tot ‘n militêre stryd om die onafhanklikheid van Suid-Afrika te beskerm. Die hele verkose Volksraad sou toegetree het en met hul hele wese die anneksasie teëgestaan het.
Party mense sal nou vir my kwaad word, maar na al die stryd wat gevoer is op die Oosgrens, na al die kinders wat vermoor is, die smart en die trane, al die redes waarom hulle getrek het… aanvaar Burgers, sy Volksraad en die burgers van die ZAR aanvaar die besetting netso. Watter lamsakkigheid het daar dan geheers onder die burgers? Of dalk nie… Wat sou werklik die redes wees dat die meerderheid die anneksasie aanvaar het?
Paul Kruger en Pretorius het wel probeer om die volk aan te spoor om op te tree, maar dit het nie geslaag nie, en daar is later ‘n verbod op die tipe vergaderings gehef. Terwyl Britse mag toe op sy swakste en baie verdeel was as gevolg van die negende Grensoorlog (1877-78), die Zoeloe oorlog (Januarie tot Julie) en die Bapedi oorlog (tot einde 1879), sou dit maklik gewees het om die anneksasie tot niet te maak.
Ten spyte van die Volksvergaderings, ten spyte van die swakheid van die Britse mag, het die Transvaalse leiers gehuiwer om die vryheid met geweld te herstel. Eers 3 jaar en 8 maande later in Potchefstroom is geweld begin gebruik.
Volgens ‘n verslag van Prof. Haasbroek kan die onwilligheid van die Transvalers om in beweging te kom, dalk toegeskryf word aan ‘n begeerte na ‘n verenigde Suid-Afrika. Dié begeerte is blykbaar deur Pres. JH Brandt van die Vrystaat asook deur Ds. SJ du Toit van die Afrikaner Bond, vurig ondersteun.
‘n Ander rede tot die traagheid tot optrede kan gevind word by die politieke klimaat in die Kaap. Afrikaner leiers in die Kaap, die Transvaal en die Vrystaat het kontak met mekaar gehad. Volgens Prof. Haasbroek het die Transvalers dalk gekyk hoe die politieke wind in die Suide waai voor drastiese optrede. Die stryd wat in die Kaap voortgesit is deur die Afrikaners daar, was Afrikaner Nasionalisme in wording, ‘n politieke faktor om in gedagte te hou as verklaring van die stadige optrede in Transvaal.
Om nou weer terug te kom na die stryd in die Kaap teen verengelsing – daardie tyd is die Gimnasium daar gestig asook die Taalbeweging. Prof. Haasbroek beweer dat Afrikaner Nasionalisme sy beslag gekry het in die stryd van JD de Toit, Pannevis en die ander leiers van die GRA. So word die voortgesette stryd van die Kaap dan ook die stukrag agter die regering en burgers van die ZAR wat hul vryheid verloor het, om drie jaar later weer tot die stryd toe te tree.

Maar om terug te keer tot Burgers en sy agteraf gekonkel.
Ons moet mooi luister hier, want dit is presies wat weer gebeur het in 1994. Ons wat baie betrokke was in daardie tydperk, sal dit raaksien.
Vriende, daar was ‘n stryd om gebiedsuitbreiding. Aan die een kant die Britte en ‘n Federasie en aan die ander kant die Afrikaners wat selfbestuur wil hê. Ons weet van die anneksasie van die Oranje rivier, die slag van Boomplaats, en ook van Natal. So het die Engelse hulle grondgebied uitgebrei.
Lord Carnarvon ondersteun die idee van ‘n Federale stelsel, ter wille van die beskerming van die  Blanke in Suid-Afrika teen die aanvalle van die naturelle. Tog, verbied Carnarvon die Blankes in die Kaap en Natal om die ZAR te help met die oorlog teen Sekukune. So besef die Afrikaners in die Kaap dat ‘n Federasie eintlik maar teen hulle gemik is. Boon-op hou Carnarvon toe die oorlog teen Sekukune voor as rede om die ZAR te annekseer.

Na die anneksasie belowe Shepstone dat die ZAR ‘n afsonderlike regering kan bly, met eie wetgewing, as hulle deel word van die Federasie. Die burgers van die ZAR was bewus van die sprake van komende Federasie. Hulle het geweet wat in die Kaap aangaan, dit was in die koerante.
Netso kan niemand sê dat hy nie in 1994 geweet het wat kom nie. Die waarskuwing is al van 1969 deur ons uitbasuin – niemand het ‘n verskoning nie. Tog het niemand op die waarskuwings ag geslaan van wat op ons wag as “Een mens, een stem” gewettig sou word nie.
Paul Kruger het bedank en die mense gewaarsku teen wat op pad was. Netso is Oom Jaap Marais en Albert Hertzog uit die NP uit, om die volk te waarsku teen wat kom.
Die verraad word gepleeg 10 April 1877, baie naby aan 27 April 1994. Om teenstand teen die Federasie te voorkom maan President Burgers en die Uitvoerende Raad deur middel van agente die Transvalers tot kalmte. Twee dae voor die anneksasie.
Klink dit nie so baie na die verraad in 1994 nie?
Ene Hofman, ‘n agent, skryf aan Burgers dat die vergadering op Gatsrand goed bygewoon is, en die mense maklik tot bedaring gebring is. Hy meen, dat indien Shepstone nou optree, die burgers geen wapen sal opneem nie en sal wag op opdragte van die regering. Hofman skryf dat die burgers hulle aan die bepaalde regering sal onderwerp, aangesien een daad van eie handeling tot regeringloosheid sal lei.  Daar is nog 5 sulke byeenkomste gehou om die burgers te laat bedaar.
Die stilswye van die burgers was ook te danke aan die regering se houding ten gunste van ‘n Federasie. Party burgers in die ZAR was daarvoor, ander daarteen. Die volk was verdeel. Netso was ons volk se stilswye voor 1994, ten spyte van die bietjie opstand wat daar was, ook as gevolg van die regering se houding. Dit sou anders gewees het as Paul Kruger of Jaap Marais regeer het.

Shepstone was so seker van sy saak dat hy nie met ‘n militêre mag die ZAR beset nie, maar met net 25 polisiemanne, op 12 April 1877, die Vierkleur stryk en die Union Jack hys – ten aanskoue van die Volk. Hoe vernederend vir die nageslag van die Voortrekkers! Hulle kyk hoe word die hulle vlag gestryk, maar doen niks!
Al die Staatsamptenare en predikante het die anneksasie aanvaar. Net Paul Kruger, veldkornet A.S Pretorius (wat sy veldkornetskap aflê) en enkele ander erken nie die regering nie, en hou vergaderings. Verder was almal gelukkig.

Die ZAR het nooit werklik belasting ingevorder nie, maar toe die Engelse nou aan die burgers se geld vat, toé eers kom die verset.
Die eerste opstandeling was ‘n prokureur Van Eck, wat geweier het om sy belasting te betaal aan ‘n onwettige regering. Ses weke later weier ook advokaat Fred Kleyn om soortgelyke redes. Laasgenoemde  het blykbaar ‘n groot invloed onder die burgers gehad. Omtrent ‘n maand na die prokureur se saak verhoor is, protesteer bykans 400 burgers teen die betaling van belastings. Deur net twee mense wat in verset gegaan het, weier 400.
Die boere skryf op hulle kwitansies: ‘Betaal onder dwang’. Naderhand wil die Landros die kwitansies nie meer aanvaar nie. Van daar af neem lydelike verset hand oor hand toe. Genl. Piet Cronje beset  Potchefstroom, en wapen geweld begin.
Op 27 Februarie 1881 vind die Slag van Majuba plaas, voorafgegaan deur die bevestiging van die Gelofte by Paardeberg. Dit alles het begin by die lydelike verset – dít het die mense wakker gemaak.

Vriende, kyk ons nou na die gebeure van die afgelope vier dekades, is die opmerklik dat die verraad van 1877 in baie opsigte ooreenkom met die verraad en misleiding wat gelei het tot die verlies van vryheid op 27 April 1994.
Na die Tweede Vryheidsoorlog, tydens die Unie van Suid-Afrika, het genl. Hertzog die Nasionale Party gestig met die leuse “Suid-Afrika Eerste!” As gevolg van sy stryd is Afrikaans aanvaar as amptelike taal, en is ons Bybel begin vertaal – hierdie grootse dinge het gebeur in ‘n verenigde Suid-Afrika.
Die strewe na Vryheid het bly lewe.
In die Kaap-provinsie is gestry om van Engeland vry te kom, en tegelykertyd het die Trekkers getrek om vry van Engeland te wees. Die stryd van Hertzog, Malan, Strijdom en Verwoerd lei ons uiteindelik na die lank gesogte verkryging van ons Vryheid, 31 Mei 1961. ‘n Verenigde Suid-Afrika, saam teen een gemeenskaplike vyand.

Tans is daar ‘n ernstige aanslag teen ons volk – om ons in twee te probeer deel: Boere en Afrikaners. Die Afrikaners van die Kaap word uitgekryt as die verraaiers, terwyl die Voortrekkers die Boere genoem word – asof hulle aan twee verskillende volke behoort.
Maar dit is verkeerd.
Die Afrikaners wat in die Kaap agtergebly het, het bly veg. En ek praat nie van die Cape Liberal Nat’s, wat saam met die Setlaars gewerk het, en aan die Britse owerhede onderdanig was nie. Hulle wou selfs ook en gekleurdes stemreg gee, daardie tyd al.
Nee, die Afrikaners aan die Kaap en die wat getrek het, het dieselfde stryd gestry. Ons moet God se hand in die Trek sien. Die Voortrekkers moes vooruitgaan, soos Josef Egipte vooruit na Egipte toe moes gaan. So is ons grondgebied, deur die werking van God, daargestel.

Ons moet onthou, met die eerste besetting van die Kaap was die Kaap Engelse grondgebied – wat ons toe weer bevry het – toe is die Kaap weer Hollands.
Met die tweede besetting het ons geveg en gestry teen Engeland, en ‘n groep mense het uiteindelik weggetrek. Die Oranje Vrystaat en die ZAR het tot stand gekom. Maar die Kaap, Natal, Oranje Vrystaat en die Transvaal is die land van die Afrikaner. So was dit ons beskore gewees om in 1961 ‘n totaal Blank Suid-Afrika, onder ‘n Afrikaner Regering te kry.

Die eerste stap om hierdie ware eenheid te vernietig, was om Dr. Verwoerd te vermoor. So het John Vorster, net soos T.F. Burgers, met sy sogenaamde hervormings beleid begin. ‘n Beleid wat die jong Republiek van Suid-Afrika “meer aanvaarbaar” vir die wêreld sou maak, en kwansuis welvaart en voorspoed vir die Afrikaner sou bring.
Net soos ‘n beginselvaste, Afrikaner Nasionalistiese regering, met Marthinus Wessel Pretorius en Paul Kruger daarin, opgevolg is deur ‘n liberale hervormings regering met T.F. Burgers. Net so het die liberale John Vorster in 1966 ‘n beginselvaste Afrikaner Nasionalistiese regering met Hendrik French Verwoerd, ‘n Albert Hertzog en ‘n Jaap Marais daarin, opgevolg.

Later het Paul Kruger, wat binne vyf jaar uit die regering gestap het, vir T.F. Burgers geopponeer en die verkiesing gewen. Net so was Albert Hertzog en Jaap Marais binne drie jaar uit Vorster se regering, en het vir John Vorster, De Klerk en PW Botha geopponeer.
T.F. Burgers het vyf jaar geneem om die Republiek aan die vyand uit te lewer, maar dit het 28 jaar geneem vir John Vorster, PW Botha en FW de Klerk om Suid-Afrika in 1994 uit te lewer.
Die vreedsame uitlewering van die Afrikaner aan sy vyande in 1994 in vergelyking met 1877 was egter diabolies. PW Botha, FW de Klerk en kie het gedurende hierdie 28 jaar, in samewerking met die Afrikanervolk se vyande, die onskuldige bloed van ons jong manne laat vloei om die volk ryp te maak vir die oorgawe van 27 April 1994.

Dit het 28 jaar geneem om Afrikaner Nasionalisme af te breek.
Waarom?
Omdat dit tydens die bewind van dr. Verwoerd ‘n hoogtepunt bereik het. As hulle ons op daardie stadium probeer uitlewer het, sou dit katastrofiese gevolge vir die vyand gehad het. Ons sou tot die stryd toegetree het as dr. Verwoerd nie vermoor was nie.
Die feit dat dit 28 jaar geneem het om die volk vreedsaam uit te lewer, is ‘n bewys dat die beleidsrigting en standpunte wat dr. Verwoerd gevolg het van die klein Afrikaner Volkie, ‘n magtige eensgesinde Nasie gemaak het.
Na die moord op dr. Verwoerd, is die volk sistematies vir 27 April 1994 voorberei.

Eers was dit die afskaffing van “klein Apartheid”, om kwansuis die welwillendheid van die buiteland en die swartes te  verwerf. Hierdeur is die deur vir die uitlewering geopen.
Vriende, ons onthou nog almal hoe daar oor die sanksies gepraat is, en oor toegewings. Die grootste oorweging, na dr. Verwoerd se moord, was die welvaart van Suid-Afrika, netsoos dit vir die burgers van die ZAR ook net oor welvaart gegaan het toe hulle vir T.F. Burgers as President gekies het.
Met die afskaffing van klein Apartheid is ook gesê dat dit die terroristiese aanslae van buite ons grense, sal verminder. So het die een toegewing op die ander gevolg. Die een verkiesing  op die ander is gehou. Die een belofte van voorspoed op die ander is aan die volk gemaak.

Ek onthou nog hoe ons gesin die hele land vol gereis het elke verkiesing van 1974 regdeur tot 1986; hoe my pa, Willie van der Grijp, orals gewaarsku het wat op ons wag. Maar die volk wou nie hoor nie.
Die aanslae het nie verminder nie, dit het toegeneem. Terrorisme op die landsgrense en selfs binnelands het ernstige afmetings aangeneem. Landmyne is op plase en teerpaaie gestel, bomme het in banke en voor staatsgeboue ontplof, ekonomiese toestande het versleg en die terroristiese oorlog is na Angola uitgebrei. Ons jong seuns is meer en meer opgeroep en na die grense gestuur waar hulle gedood en vermink is.

In Angola is SWAPO so te sê vernietig, en tog is ons verhoed om hom die finale nekslag toe te dien. Waarom?
Want die oorlog moes nie gewen word nie. Dit was net ‘n metode om die Afrikanervolk se aandag op die fisiese aanslag gevestig te hou.
Ek onthou nog goed hoe bly die matrieks was toe diensplig opgehef is, en die manne terugkom van die grens af. Ons gaan nie opgeroep word nie! Hoe bly was die moeders, want “my seun is gevrywaar daarvan”. Hoe bly was hulle om die stryd op te gee.
Ons is vreesbevange gemaak, terwyl daar op politieke gebied, by wyse van wetgewing, vrylik veranderings aangebring is, en met hul aandag gefokus op die fisiese aanslag, was die volk onbewus van die verraad wat gepleeg word. By die stembus is goedkeuring aan die uitverkopery gegee, en met verkiesing na verkiesing daarvoor gestem. Soos later deur die generaals en ou PW Botha gesê is: die oorlog was ‘n 20% militêre en 80% politieke oorlog.
Die lewens van dapper Afrikanerseuns, onskuldige vroue en kinders, baiefisies en geestelik geskend vir die res van hul lewens, is aangewend om die vyand diaboliese planne te laat slaag.

1981 het die HNP grens-setels gehad en die hele wêreld se koerante het berig dat die HNP die volgende regering van Suid-Afrika gaan wees. Toe dit in 1981 so duidelik blyk dat die HNP ‘n deurbraak maak, is politieke partye en volksbewegings deur die vyand gestig om aan die regterkant die verdeling so groot te maak, dat hulle aan bewind sal kan bly en so, ongestuit, met hul bose planne kan voortgaan.
Hierna het die sanksies gevolg, is daar met onderhandelings begin, en swart terroriste uit die gevangenis vrygelaat. Kommunistiese bewegings is ontban, en die begogelde Referendum van ’94 gehou.

So kan ons aangaan en alles uitwys. Die HNP se voorstel van ‘n Blanke Volksfront, wat De Klerk moes dwing om ‘n Blanke verkiesing te hou, is deur die mense aangegryp. Oom Jaap Marais het dit belangrik geag dat die woord Blanke in plek van Afrikaner gebruik moes word, want die Blanke in sy totaliteit word bedreig.
Maar die Front word deur De Klerk gekaap en met behulp van Dries Bruwer en Piet Gouws (voormalige presidente van die TLU en VLU), kom die sg. Afrikaner Volksfront onder leiding van Constant Viljoen en Ferdie Hartzenberg tot stand. Oom Jaap Marais distansieer hom van hierdie ‘Afrikaner’ Volksfront.

Regse Afrikanermans word daarop op ‘n selfmoord sending na Baputhatswana gestuur. ‘n Lokval word vir hulle gestel, om die indruk te skep dat die Afrikanervolk nie die vermoë besit om vir De Klerk te stuit met geweld wanneer hy ons uitlewer nie.
Net soos Wolmarans met sy 400 man, deur Burgers en sy knoeiers, in 1877, oortuig is dat die wapen nie die oplossing is nie, en status Quo aanvaar moes word, netso het De Klerk en sy knoeiers eers drie dapper manne van die BKA, wat gereed was om met wapengeweld vir die behoud van ons vryheid te veg, in Boputhatswana laat vermoor, om ons volk te verneder en te oortuig dat regse wapengeweld en opstand nie sal slaag nie.
Só ver was FW de Klerk en Constant Viljoen hulle met hul planne, dat hulle die jongmanne van die BKA voor vooraf-opgestelde kameras laat skiet en vermink het. So is status Quo aanvaar en ons in 1994 vreedsaam aan ons vyande uitgelewer.

Vriende, ons kan sonder aarseling sêa: met manne soos Paul Kruger, Hendrik Verwoerd en Jaap Marais aan die stuur, sou die twee Republieke in 1877 nie sonder wapengeweld onder vreemde oorheersing geval het nie. Daarom kan ons ook weet dat dit volksverraaiers was wat aan die stuur was elke keer wat ons die vryheid verloor het.
Dis ‘n baie lang stuk wat ek voorberei het, ek sal probeer om dit te verkort.
U moet besef: met ’94 se oorgawe het John Vorster, PW Botha en De Klerk die hulp gehad van manne soos onder andere Ferdie Hartzenberg en Constant Viljoen. Hulle het met ‘n regse beeld eers binne die NP-regering en later as opposisie daarvan, gesorg dat die uitverkoping en vernedering slaag. Die taktiek is uitgebrei en met eenheid-beloftes deur Jurg Prinsloo en later ook Dan Roodt, het die HNP ook in die slagyster getrap. Ons ken daardie geskiedenis.

In beide 1877 en 1994, het die Afrikanervolk sy vryheid verloor deur verraad uit eie geledere. In beide gevalle is na die oorname deur verloopte politieke-, kultuur- en geestelike leiers aan die verslae, vernederde Volk gesê:
– Wapen geweld is nie ‘n opsie nie, julle sal nooit teen die oormag kan volhou nie, julle het nie moderne wapens nie, moenie dink dat die helde en grootpraters in vredestyd ook helde in oorlogstyd is nie;
– Ons kan niemand vertrou nie, moenie teen die owerhede veg nie; (Ironies: die výand vertel vir ons dat ons niemand kan vertrou nie.)
– Sit stil, verootmoedig julle voor die Skepper, laat Hy vir julle stry;
– Julle het nie ‘n hoof nie, nie eens ‘n leier nie. (‘n Refrein in vandag se tyd.)
– Ons moet eenheid kry, en dié eenheid moet binne die VF+ wees.

Julle moet oplet hoe Afriforum, Solidariteit en ander groepe praat van die Afrikaner se parlementêre verteenwoordigers – die Vryheids Front Plus. Vanuit hierdie sogenaamde regse Afrikaner organisasies word die oproep gedoen: Groenewald moet vir ons praat, Groenewald moet vir ons beding, Groenewald moet dit en dat vir ons doen. Daar word gepraat van eenheid binne die VF+. Hulle veg glo vir ons ‘minderheidsregte’. Alles binne die onwettige bestel.
Vriende, ons weet teen die tyd wat T.F. Burgers die ZAR uitgelewer het, was Paul Kruger en sy Party reeds buite die bestel. Toe De Klerk in 1994 die Republiek van Suid-Afrika uitlewer, was Jaap Marais en sy Party ook reeds buite die bestel. Ons durf nie weer terug gaan in die bestel in nie.

Maar wat lê vir ons voor in hierdie land?
Stryd. Die stryd om die suiwer beginsels van Christelike Afrikaner Nasionalisme. Dít is die enigste wapen vir die oorlewing van ons volk.
Paul Kruger en Jaap Marais het daarby volstaan en so volstaan die ANB steeds daarby. Net soos Paul Kruger uitgegaan het en die volk gaan oproep het tot die stryd, moet ons ook uitgaan na ons verslae en verstrooide volk.
As die wat werklik uit oortuiging bymekaar hoort, bymekaar kom, sal die vlam van Christen-Afrikanernasionalisme al hoër brand . Dan sal hierdie funksies in groter getalle bygewoon word, weer beplannings gedoen kan word, ‘n leier gekies kan word, en op die ou einde, weer Vryheid vir ons volk aanbreek.

Maar, vriende, ons moet ernstig daarop let om nie weer in ‘n slagyster te trap nie. Om ‘n verraaier in u midde toe te laat, is om selfmoord te pleeg.
Die verraaiers en uitverkopers van ons volk sal buite gehou moet word. Daardie ‘leiers’ en uitverkopers wat aktief betrokke was in die verleiding en uitlewering van ons volk, is reeds geïdentifiseer. Nou moet ons hulle aan ons mense bekend maak. Niemand van ons kan slaplê nie, elkeen moet wagstaan teen die verraaiers. En waar een van daardie uitverkopings-leiers ook al betrokke mag wees in ‘n organisasie, moet ons ook besef dat ons buite daardie organisasie moet bly, want dis weer ‘n slagyster.
Om te dink ‘n man wat in jou kerk gesit het, ‘n man wat saam met jou gebid het in ‘n erediens, wat saam met jou Psalms gesing het, wat saam met jou op feesdae gestaan het, wat saam gestry en geveg het en soos jy aangetrek het, het jou uitgelewer aan ‘n antichristelike kommunistiese bestel…
Hoe durf ons ooit weer daardie tipe manne in ‘n organisasie vertrou?
Laat ons dan nou van hier af uitgaan, laat ons ons organisasie gaan uitbou, die boodskap aan ons mense gaan bring.
Lewe die Boer.
Ek dank u.