Featured post

Die Verraad wat ons Politieke Mag vernietig het

2024-09-11

deur ANB Nuusbrief Redaksie

Die opspraakwekkende artikel wat hier volg werp lig op die verraad wat teen ons volk gepleeg is en wat daartoe gelei het dat die Afrikaner beheer oor die politieke mag van sy land verloor het. Dié verraad was slegs moontlik vanweë ’n komplot wat gesmee is deur die Nasionale Party, die intellensiedienste en sekere “regse” leiers. Alhoewel hierdie verraad, danksy dokumente met verdoemende getuienis wat kort na 1994 bekend geword het, reeds so vroeg as 1997 in breë trekke blootgelê is, is dit nou volledig bevestig met die vrystelling van die “Afrikaner Akkoord” in die onlangse verlede. Dieselfde verraderlike dokument word ironies genoeg nou weer opgehemel, asof dít die Afrikanervolk se sleutel tot selfbeskikking in ’n eie volkstaat lê. En helaas, diegene wat hulle nou by die verraderlike “Akkoord” skaar, sit opnuut die verraad van 1994 wetend of onwetend voort.

Die artikel gee ’n oorsig van daardie verraderlike gebeure, sodat ons volk toegerus kan word om die nuwe veragtelike pogings om ons te mislei, te identifiseer en aan die kaak te stel. Laat ons hierdie nuwe misleidingspogings verwerp met die minagting wat dit verdien. 

Heel Suid-Afrika ís ons land! Ons val nie vir die geelwortel van ‘n “Volksstaat” in ruil waarvoor verraaier-politici die politieke seggenskap oor ons erfdeel, Suid-Afrika, aan ‘n kommunistiese Swart meerderheid oorhandig het nie.  Dit bly ons vertroue en verlange dat die Here wéér aan ons vryheid sal skenk in ons ganse Vaderland, soos so dikwels in ons geskiedenis gebeur het… Sý Hand is nié te kort!

Omdat dit so lywige onderwerp is, het ons die artikel in 4 dele verdeel.

Deel1, Deel2, Deel3, Deel4 en Deel 5.

Hier volg dan nou die eerste deel:

REGSE VERRAAD (Deel 1)

Regs en Links

Die Afrikanervolk is soos meeste ander volke verdeel in twee groepe – dié wat vanweë ‘n diepgewortelde volksnasionalisme konserwatief van inbors is, en dié wat ‘n meer liberale uitkyk op die lewe het. Ons praat van die regses en die linkses. Beskou mens die geskiedenis van ons volk kan hierdie verdeling reeds van die vroegste tye gade geslaan word. So was die deel van die volk wat ‘n meer liberale siening huldig in die 18oo’s dié wat hul heel gemaklik onder Engelse bewind aan die Kaap gevoel het. Hulle beweeg aan die buiterand van die harde nasionalistiese kern waaruit ‘n volk saamgestel is. Daardie stel waardereëls wat die aard en wese van ‘n volk bepaal. Die konserwatiewe denker vind homself altyd nader aan hierdie kern, hy lééf hierdie waardes en koester dít wat sy volk uniek maak.  Die liberale mens is pragmaties in sy denke , individualisties en meer gesteld op eiebelang. Die konserwatis daarteenoor is beginselgebonde, sien homself as deel van ‘n groep en stel gewoonlik eiebelang ondergeskik aan die groter geheel waarvan hy deel vorm – hetsy dit sy gesin, familie, gemeente/gemeenskap of volk is. Sy benadering is om altyd vanuit beginsel, eerder as vanuit omstandigheid te handel.

Hierom moes die konserwatiewe Vryburger van daardie era homself losskeur van Britse oorheersing aan die Kaap, die vreemde in, Sy dryfveer: die drang na vryheid – om homself te kan wees en oor homself te kan regeer! Die liberaalgesinde kon egter maklik vir homself ‘n tuiste vind onder Britse oorheersing, solank hy vir hom en sy gesin ‘n gerieflike, gemaklike plekkie daar kon skrop.      

Anglo-Boere-oorlog

Netso het die liberaalgesinde volksgenoot tydens die Anglo-Boereoorlog geen probleem gehad om aan die Engelse perde en voer en hulp te voorsien nie – wel teen groot beloning en beskerming van homself, maar tot nadeel van die volk waaraan hy behoort. Soos dit die liberale denker betaam – deurentyd in sy besluitneming gedryf deur omstandigheid, eerder as beginsel, met eiebelang wat altyd prioriteit geniet.

Maar gedryf deur sy lojaliteit aan volk en land en in nastrewing van die vryheidsideaal wat hom deurgaans inspireer het die konserwatiewe Bittereinder ter wille van die hoër saak, in troue beginselvastheid, groot verlies en lyding verduur. Moed en durf asook vaste geloofsvertroue in die Almagtige wat sy volk tot hier gelei en bewaar het, besiel hom tot stryd en ontbering en die bring van hoë offers.

Die Afrikaner is oorwegend konserwatief

Kenmerkend van die Afrikanervolk is dat die oorgrote meerderheid van volksgenote nog altyd dié is wat hierdie nasionalistiese konserwatiewe waardes voorstaan. Daar bestaan ‘n sterk drang na behoud van sy erfenis en ‘n trots op sy herkoms en bestaansreg as volk voor God. Getuienis van ‘n behoudende, konserwatiefdenkende nasie. Die sterkste bewys daarvan is dat hy oor al hierdie eeue as Blanke volk bly voortbestaan het. Genetici bereken die persentasie van Afrikaners se Europese herkoms as 98.9%. As dit vergelyk word met die graad van rasvermenging in ander Afrika-lande met Blanke setlaars word die merkwaardigheid daarvan besef. Van byvoorbeeld die Portugese in Mosambiek en Angola bestaan alleen nog net hul taal, of ‘n brabbel daarvan wat deur ‘n baster-nageslag gebesig word. 

Die konserwatiewe waardes van behou, bewaar, beskerm, bemin, behoed, verinnig blyk dus duidelik die waardesisteem te wees waarvolgens die oorgrote meerderheid van ons volk hulself betuig.

Hoogtepunt van Afrikaner-nasionalisme

Met die oorwinning van die Nasionale Party in 1948 en in die jare wat daarop volg tot en met dr. Verwoerd se sluipmoord in 1966 bereik die Afrikaner-nasionalisme sy hoogtepunt. Op die vryheidspad van die Afrikaner was die daarstelling van ‘n Republiek in 1961 ‘n grootse moment. Daarmee is die volk se heerskappy oor Blank Suid-Afrika – van Messina tot by Kaappunt, bevestig en verseël, en ook internasionaal so erken. Hierdeur is die laaste greintjie Britse heerskappy afgeskud. Dit het eindelik beslag gegee aan generaal Hertzog se wekroep: “Suid-Afrika eerste!”.

Eerste afwykings

Ná dr. Verwoerd se moord het die verdeling tussen liberale en konserwatiewe volksgenote duideliker geword. Onder aansporing van buitelandse druk en met finansiële beloning deur vyandige geldmagte is Afrikanerleiers oorreed om meer liberale beleidsrigtings voor te staan. Gedagtes soos “detènte” – basies: paai die Swartman en gee hom gelyk om sy guns te probeer wen – is nou deur John Vorster wat dr. Verwoerd as Eerste Minister opgevolg het, aangehang. Vorster het begeer om deur sy uitwaartse beleidsrigting  sterk aansluiting met leiers van Swart buurlande te soek. Dit is egter onmiddellik deur hulle as swakheid gesien en het aanleiding gegee tot verhoogde vyandigheid deur hulle en het tot verhoogde druk vir verandering van Suid-Afrika se binnelandse beleid gelei.

Voete van klei

Die New York Times beskryf John Vorster as volg: “John Vorster, a far more subtle and flexible politician…’ Direk in kontras tot sy voorganger se onkreukbare beginselvastheid. Vorster se opvolger, PW Botha, se wekroep was “adapt or die”! Nie meer die beproefde beginselgegronde pad van die Nasionale Party soos vergestalt onder die leiding van Malan, Strijdom en Verwoerd nie. Nou verkennend na buite en voel-voel die donker in…

Só is die pad ingelui na die vernietiging van die ideale soos vergestalt in Republiekwording. Die weg is gebaan na selfvernietiging en oorgawe aan die “Swart meerderheid”. Dié oorgawe was dan ook inderdaad die gevolg op die afwykende beleidsrigtings wat deur die opvolgers van Verwoerd nagevolg is. Die waarskuwings deur “doemprofete” vanaf die jare 1969 en verder, dat hierdie afwykende beleid tot ‘n Swart meerderheidsregering sou lei is inderdaad presies 25 jaar later in 1994 bewaarheid. Diegene wat vrot eiers en tamaties gegooi het en vergaderings van vêrsiendes wat hierteen probeer walgooi het opgebreek het, moet vandag hul koppe in skaamte laat sak in erkenning dat daardie handjievol beginselvaste manne en vroue toe al die tyd reg was.

Hierdie gemors is ‘n produk van die liberale denke

Konserwatisme behou, Liberalisme vernietig. Konserwatiewe Blanke bewind het vooruitgang, netheid en  orde beteken, maar dit is in 1994 vervang met stagnering en agteruitgang, wetteloosheid, korrupsie, wanorde en chaos. Die noodwendige eindproduk van die toepassing van liberale beleidsrigtings.

Praat na regs, doen na links

Die vraag is natuurlik hoe dit moontlik was om hierdie oorwegend konserwatiewe volk langs liberale weë te kon lei tot oorgawe en selfmoord. Die antwoord: deur beoefening van oneerlike politiek. Praat na regs, maar doen in die geheim na links. De Klerk se Nasionale Party het in aanloop tot die 1992 referendum slagspreuke soos : Eie skole, eie woongebiede gebruik om die misleides te paai, die indruk te skep dat hulle die Afrikaner se belange wil beskerm. Elke denkbare vorm van laakbare misleiding is oor dekades deur die Nasionale Party aangewend om seker te maak dat hy nie sy oorwegend konserwatiewe kiesersbasis vervreem nie – iets wat definitief wel sou gebeur indien die leiers hul ware intensies, naamlik om die Blanke sy politieke mag te ontneem en hom derdeklas-burger in sy eie land te maak – sou bekendmaak.

FW hervorm koorsagtig

Die merkwaardige is egter dat prysgawe van politieke mag steeds nie in 1994 sou kon plaasvind sonder die toetrede van sogenaamde regse rolspelers nie. Teen die laat tagtigerjare het die volk reeds erg skepties gestaan teenoor die hervormingsplanne van De Klerk. Dat dit besig was om af te stuur op Swart meerderheidsregering het nou deurgedring tot die meerderheid van die Blanke kiesers. Hulle het tot die besef gekom dat FW en die Nasionale Party besig was om ons uit te verkoop. Dit het veral duidelik geword na FW de Klerk se toespraak op die 2 Februarie 1990 – die sogenaamde Rooi Vrydag toespraak (geskryf deur niemand anders nie as genl. Tienie Groenewald – later een van die “regse” generaals in die Afrikaner Volksfront!) De Klerk kondig met dié toespraak aan dat verbanne organisasies soos die African National Congress (ANC) en die SACP (Kommuniste Party) ontban word. Kort hierna laat hy Nelson Mandela vry, ten spyte daarvan dat Mandela botweg weier om geweld af te sweer – ‘n “ononderhandelbare” voorwaarde wat destyds deur die regering gestel is.

Die politieke gety draai skerp teen die regering. Momentum bou onstuitbaar op vir die omverwerping van die Nasionale Party by die stembus. Daarom moes De Klerk alles in werking stel om sy verraad teen die volk te voltooi voordat die volgende Blanke algemene verkiesing volgens die grondwet in September 1994 moes plaasvind. Sonder twyfel sou die Nasionale Party met daardie verkiesing ontsetel geword het. Die kiesers het deur die leuens en verkiesingspropaganda gesien en besef dat die toekoms van ons land en die Blanke beskawing in doodsgevaar verkeer het.

Potchefstroom en Virginia tussenverkiesings

Met die tussenverkiesings wat in 1992 in Virginia in die Vrystaat en kort daarna in Potchefstroom in die Wes-Transvaal plaasgevind het was dit duidelik dat die skrif aan die muur was vir die Nasionale Party-regering. Hulle sou ‘n algemene verkiesing nie kon oorleef nie.  In reaksie hierop kondig FW de Klerk enkele dae ná die Potchefstroom-tussenverkiesing die hou van ‘n referendum aan.

Vervolg in deel 2

                                                                                                                                   

Die Amerikaanse Verkiesing

Trump of Harris?

Ten tye van die skrywe hiervan is dit net ‘n kwessie van enkele dae voordat die Amerikaanse verkiesing plaasvind. Onwillekeurig wonder ‘n mens of di twee kandidate werklik die beste is wat deur die Amerikaanse bevolking van 335 miljoen mense opgelewer kan word.

Die Demokrate is natuurlik tradisioneel die meer liberale party terwyl die Republikeine weer meer konserwatiewe waardes voorstaan. Maar nou ja, gemeet aan ons waardes is die “konserwatiewe” Republikeine ongeveer DA-links!

Amerika en Engeland het Blank Suid-Afrika afgetakel

Die Amerikaanse regering het getrou aan die land waaruit hy onstpring het haastig Engeland se rol oorgeneem om Blank Suid-Afrika te vernietig. Die Britte het kort na die Tweede Vryheidsoorlog hier in Suid-Afrika daardie rol aan die Amerikaners oorgedra, terwyl hulleself steeds overpoosd die oorlog teen die Boer voortgesit het. (“a War without bullets, but a war still”) Die Amerikaners het groot sukses bereik in aftakeling van die Suid-Afrikaanse Blanke regering deur allerlei insypel-aksies asook ondermyningstaktiek deur hulle uitgevoer.

Amerikaners belê finansieël in aftakeling

Verskeie stigtings soos die Ford Foundation het deur die jare substansiële finansiële bydraes gemaak in die vorm van skenkings en die aanbied van programme wat deurentyd ten doel gehad het om die Suid-Afrikaanse regering te ondermyn. As ‘n politieke leier soos Pik Botha eers oorgenooi is Amerika toe en daar ‘n week of wat deur die State Department getrakteer is, kon die gevolge onmiddellik duidelik waargeneem word.  Aan die hand van USSALEP, ‘n leier-uitruil-program van die Amerikaners is menige jong leier gebreinspoel om die Amerikaanse trom in Suid-Afrika te slaan.

NP-leiers swig onder druk, begin heimlik saamwerk

Later het die NP-regering reeds ver genoeg geswig onder hierdie druk sodat die Amerikaners taktiek kon verander. Ruggraatlose leiers soos John Vorster, Pik en PW Botha en FW de Klerk het oor hul voete geval om na die pype van die Amerikaanse regering te dans. Daarom kon die Amerikaanse taktiek nou verander – nie meer soseer was ondermyning en druktoepassing nodig nie, eerder vleiery en omkopery.

Demokrate en Republikeine wou dieselfde uitkoms in SA sien

So het ons telkemale gesien dat daar meer skade aan ons binnelandse politieke beleid aangerig is onder ‘n meer konserwatiewe (Republikeinse) administrasie as wanneer die Demokrate regeer het. Hoewel die demokraat Jimmy Carter (1977-1981) byvoorbeeld ‘n uitgesproke vyandige aanslag teen die Apartheids Regime in Suid-Afrika gevoer het, was dit eers toe die Republikeine Ronald Reagan in die Withuis ingestem het dat drastiese vordering met die aftakeling van apartheid in Suid-Afrika plaasgevind het. Reagan het ‘n beleid van Constructive Engagement gevolg. Hy het die beleid as volg verduidelik:

“quiet diplomacy” was the correct course of action. He claimed that this approach had already achieved “sizeable progress” in influencing the South African regime, and that it was “counterproductive for one country to splash itself all over the headlines, demanding that another government do something.” 

Blank Suidwes en Blank Suid-Afrika vernietig

Hulle wou presies dieselfde doel bereik met Suid-Afrika. Maar Carter se aanhoudende galbrakery het weersin by die Blanke kieser in Suid-Afrika gewek, terwyl Reagan se toenaderingsbeleid veel meer vermag het – selfs die weggee van Suidwes-Afrika in 1990. En skaars 4 jaar daarna sou die NP-regering die res van sy eie mense ook uitverkoop toe die laaste Blanke Regering in Afrika deur hul toedoen vernietig is.

Trump beter as Kamala?

Ook vandag is ‘n groot gros Afrikaners begerig om Donald Trump in die Oval Office te sien, en geeneen kan betwyfel dat dit loshande ‘n beter keuse as leëkoppie Harris sal wees nie.

Tog moet mens besef dat die Amerikaanse president maar bloot die strooipop is wat voorgehou word, die besluitneming vind agter die skerms plaas. Deur ‘n handjievol Joodse beleidmakers word beleid bedink en uitkomste bepaal. Geen beter bewys daarvoor sal gevind word as die afgelope bewindstermyn van Jou Biden nie. Daar kan geen twyfel bestaan dat hy nie daatoe in staat was om die Weste te lei nie.

Demokrate en Republikeine eintlik maar dieselfde

Watter party dus in Amerika aan bewind is, is eintlik nie ter sake nie. Die invloedryke geheime regering bly dieselfde handjievol mense. Dit  is treffend onderstreep deur die antwoord van Fidel Castro, destyds president van Kuba, toe hy in 1960 gevra is watter Amerikaanse kandidaat hy die verkiesing sou wou sien wen – Kennedy of Nixon?

“It is impossible to compare two shoes worn by the same person. America is governed by one party – the Zionist Party and it has two wings. The Republican wing which represents the hard line Zionist power, and the Democratic wing which represents the soft Zionist power.     

There is no difference in the goals and strategies, it is the means and tools that slighty differ.”

Amerikaners ook getroue Sioniste

Die waarheid hiervan word nou weer duidelik waargeneem met die oorlogsituasie in die Midde-Ooste. Die Sionistiese staat Israel is tans feitlik van alkant beleër. Hulle veg aan verskeie fronte en is sigbaar besig om die stryd te verloor – ten spyte van Westerse beriggewing wat die teendeel beweer.  Die Amerikaanse regering ondersteun die Israeliese regering deurentyd in hierdie oorlogspoging. Sopas het hulle weer die Irakese lugruim beskikbaar gestel vir die gebruik deur Israeliese vegvliegtuie om ‘n aanval op Iran te loods. Dit maak hulle natuurlik medepligtig aan die daardie operasie. Hierdie volgehoue ondersteuning van hul meesters gaan die Amerikaners duur te staan kom. Wanneer die Iranese weermag terugslaan gaan heelparty Amerikaanse basisse in die Midde-Ooste waarskynlik ook vernietig word.  

Amerika nie meer die enigste supermag nie

‘n Afgetrede generaal van die Amerikaanse weermag skets ‘n donker prentjie soos verlede week deur RT aangehaal:

The former Joint Chiefs of Staff chairman, who served under both presidents Donald Trump and Joe Biden, said that there were now three superpowers in the world: the US, Russia and China.  

“During the Cold War there were two [superpowers], immediately following the Cold War there was a unipolar moment, so for a short time the US clearly was preeminent and the only real superpower out there,” according to Milley.  

“But today, it is clear that we are in a multipolar world,” Milley said.  

Boonop is twee van hierdie drie super-moondhede aan die kant van Iran en nie ook gedienstig gedweë Israeliese lakeie soos die Amerikaners nie.

Politieke orde gaan radikaal verander

Ons kan dus kort na die Amerikaanse verkiesing ‘n hele nuwe politieke orde sien met ‘n gepaardgaande  verskuiwing van mag. Die Amerikaanse empaaier is kennelik besig om in mekaar te stort. Die Amerikaanse weermaglede is gedemotiveerd en het grootliks patriotiese trots verloor. Die kultuur van “wokism” het onder die Amerikaanse bevolking posgevat nadat etlike geslagte onder ‘n humanistiese skoolstelsel gebreinspoel is om byvoorbeeld te glo dat daar meer as twee geslagte is. Dit is tekenend van ‘n beskawing wat besig is om tot ‘n val te kom.

Gebeure in Midde-Ooste bepalend

Dit kan dus min skeel watter marionet die komende Amerikaanse verkiesing wen. Die verwikkeling van sake in die Midde-Ooste gaan waarskynlik ‘n groter impak op die ontplooing van die internasionale politieke wêreld hê.

Wat Ons Vandag te Doen Staan

Deur Prof. A.D. Pont; geskryf in Mei 1995.

1. Inleidend

So stadigaan word dit al duideliker dat April-Mei 1994 baie meer was as net ‘n “demokratiese verkiesing”. Dit was die begin van ‘n rewolusie wat daarop gemik is om die hele Suid-Afrikaanse samelewing van die grond af te verander.

Volgens die resep van die liberaliste en die sosialiste moet eers afgebreek word en dan kan herbou word. Die probleem is dat afbreek makliker is, bouwerk is baie moeiliker en gewoonlik bly dit agterweë.

In hierdie afbraak-fase wat ons nou beleef, is die wekroep dat die Boere-Afrikaner moet prysgee om deel te word van die nuwe, groter, veelkleurige, veel kulturele nuwe ‘nasie’. Ons moet ons godsdiens, ons taal, ons kultuur, ons strewe na uitnemendheid, ons handhawing van ons beskawing prysgee. Alleen as ons dit gedoen het, kan ons aanpas.

2. Die Verlede

343 jaar gelede het Jan van Riebeeck aan die Kaap geland om ‘n verversingspos vir die Oos-Indiese Kompanjie daar te vestig. Teen die bedoeling van die Kompanjie in het dit ‘n kolonie geword en teen die bedoeling van die owerhede en die koloniale magte het hier in Suid-Afrika ‘n selfstandige, eiesoortige volk gegroei.

‘n Volk met ‘n eie taal, ‘n eie kultuur. ‘n Volk gevorm deur sy godsdiens en die Westerse beskawing waaruit hy spruit, maar ook geplooi, geskaaf, gebrei deur die lewensomstandighede in Suidelik Afrika.

Hierdie omstrede volk, die Boere-Afrikaner, het hier in suidelike Afrika vir homself ‘n vaderland verwerf deur harde werk, deur opoffering, vasberadenheid, deur stryd. Hierdie volk het tot ergernis van vele gebou, gepresteer en uitgestyg een in die proses ‘n vaderland gebou wat beny en begeer is deur ander.

In die jare 1899-1902 het die magtige Engelse empire hierdie Boere-Afrikaner ingedwing in ‘n uitwissings-oorlog waarvan die doel was: “…the complete and final settlement of the Boer question”.

Die Boere-Afrikaner het daardie aanslag oorleef. Gebore en getoë in Afrika, gebrei en gestaal deur hierdie wêreld, het die Boere-Afrikaner nie so maklik gaan lê nie.

3. Vandag

Die Boere-Afrikaner is weer eens in ‘n baie moeilike posisie. Ons vaderland, ons selfbeskikkingsreg, ons Christelike staat is prysgegee. Van die mooi beloftes waarmee ons verlei is om hierdie pad te loop, het niks gekom nie. Nou staan ons voor die werklikheid dat ons met uitwissing bedreig word, maar dan ‘n uitwissing wat ons self moet voltrek.

Dit is nodig om mooi daarop te let dat die aanslag op die Boere-Afrikaner gelei word deur “gebruikers van Afrikaans”. Dit is hulle wat die voortou neem om ons taal te verkleineer en op die agtergrond te stoot, soos die TV-programme oor die Taalmonument so duidelik geïllustreer het.

Ons kultuur, ons manier van lewe en doen word op talle maniere onder druk geplaas. Dit word duidelik dat ons christelik-nasionale lewenstyl vervang moet word met ‘n humanistiese, Amerikaanse manier van lewe, waar oppervlakkigheid, banaliteit en die gebrek aan waardes die toon aangee.

Ons skole en opvoedkundige strukture word al meer onder druk geplaas om standaarde te verlaag en andersoortige te akkommodeer ten koste van ons eie. Dit wil voorkom asof die staatskole die middel moet word waardeur die opkomende geslag vervreem moet word van die verlede en die geestes-eiendomlike van die Boere-Afrikaner.

Dieselfde word op die ekonomiese terrein probeer en op landbougebied moet die Afrikaner glo sy erfgrond ontruim, omdat “die meerderheid van die bevolking” nie ‘n bestaan kan maak op hulle erfgrond wat die hoogste landbou-potensiaal in die land het, nie.

Ons kerke met die unieke boodskap van die drie-enige God word gelyk geskakel met ander, heidense “godsdienste”, klaarblyklik om juis so die geloofs-inspirasie van die Boere-Afrikaner uit te doof.

Daarby moet die land nou ‘n sekulêre staat word. Die grondslae van die samelewing, die optrede van die staat en die mense, moet verheidens. In ruil daarvoor, so lyk dit, word “godsdiens vryheid” glo gewaarborg. Die vraag bly egter of die Christelike geloof wat die uitgangspunt en beginsels van die sekulêre staat nie kan aanvaar nie, nie juis deur die sekulêre staat onderdruk sal moet word nie?

Wanneer so na ons tyd en ons omstandighede gekyk word, lyk dit asof dieselfde magte wat aan die begin van die eeu gestreef het na “the complete and final settlement of the Boer question”, nog steeds op koers is. Daar word deesdae net gebruik gemaak van ander middele en magte.

Wat nou?

Die groot vraag is wat ons nou moet doen. Dit is nie so maklik om die vraag te antwoord nie. Maar die volgende kan oorweeg word: In die eerste plek moet ons ons geestelik losmaak van die nuwe samelewings-orde en dit raaksien as ‘n vyandige lewens orde. Die eerste Christelike gemeentes in die Romeinse Ryk het hulle doelbewus onttrek aan die heidense gemeenskap waarin hulle geleef het en hulle eie gemeenskap in stand gehou.

Die grense het hulle skerp en baie duidelik getrek. Daarna het hulle, vanuit die veranderde staanplekke wat hulle gebou het, die Romeinse Ryk verower met hulle geloof, kultuur en Christelike lewenstyl.

Daar lê vir ons ‘n voorbeeld ter oorweging. As ons dit oorweeg, moet ons daaraan dink: alles wat die mens is, alles wat hy doen, al die werke van sy hande word voorafgegaan deur denke, oorweging en besluite. ‘n Mens se denke, sy gees, en hoofsaak, sy geloof, bepaal sy manier van menswees. So ook ‘n volk.

Die geestelike dimensie van ‘n volk bepaal, inspireer, rig en regeer die optrede, handel en doen van ‘n volk. Uit die geestelike dimensie van die volk vloei die kultuur voort en die lewende asem wat dit dra, is die taal van die volk.

Ons moet terug na ons eie en onsself afvra: Ten eerste, watter eise stel ons verantwoordelikheid teenoor ons voorgeslagte, aan ons? En as ons so nadink oor ons geskiedenis moet ons probeer verstaan wat begrippe soos roeping, verantwoordelikheid en koersvastheid beteken.

En ten tweede, moet ons onsself afvra: wat ons taak vandag is as ons wil handhaaf en hou; ten derde moet ons sekerheid kry oor die eise wat ons verantwoordelikheid teenoor die geslagte wat nog kom, van ons vra. Dit beteken ons moet sekerheid kry oor die koers wat ons moet gaan.

Dit is nie maklike vrae nie. Maar voordat ons dit doen, moet ons eers dink. In ons nadenke moet ons ook vra na ons verhouding tot die lewende God van die Bybel. Waar staan ons voor God en wat het ons gemaak met ons gehoorsaamheid aan Hom; wat het geword van ons dankbare diens aan God?

Die Statenbybel

Waar lê die beginpunt van ons denke: by die ewige God en Sy Woord of by die mens en sy gedagtes. Dit maak, in die hele situasie waarin ons vandag lewe, ‘n baie groot verskil waar ons met ons denke begin.

As ons die vrae wil antwoord, is die vraag of ons nog werklik die geskiedenis van ons volk ken, sodat ons kennis en inspirasie kan put uit die adel en die heldedom van die Afrikaner. Want daar kan ons leer dat geen Boere-Afrikaner ooit ‘n minderwaardigheidsgevoel hoef te hê omdat hy ‘n Afrikaner is, nie. Terselfdertyd sal die geskiedenis ons ook leer dat wat die Boere-Afrikaner vermag het, meer te danke is aan die genade van God as aan sy menslike vermoëns.

Die derde saak wat ons moet oorweeg is of ons nog die geestes-eiendomlike van die Boere-Afrikaner ken. Ons wat in die teerstrate van Suid-Afrika se groot stede opgegroei het, ken ons die wortels van ons Boere-Afrikaner se lewenstyl, ons manier van menswees in Afrika, ons kultuur?

Ons moet weer sekerheid hê oor die grondslae waarop ons staan, sodat elkeen van ons homself weerbaar kan maak, sodat ons dan saam kan bou aan die geestes besit van die Afrikaner. Dit is nogal krities dat ons ‘n oop oog sal hê vir die noodsaak om saam te dink, saam te werk, saam te stry, saam te bou.

Ons is in die sewentiger-jare wysgemaak dat ons moet uittrek uit die laer, want die oorlog is verby. Daar het ons ons saamhorigheidsgevoel prysgegee en in die oop vlakte die prooi geword van die propaganda van links. Ons het nie meer saam gedink, saam raad gehou, saam pal gestaan nie.

Die aard van die stryd

As dit alles gesê word, is dit duidelik dat ons nie in ‘n skietoorlog betrek is nie, maar in ‘n sielkundige oorlog, ‘n stryd om die besit van die siel van die Afrikanervolk. In so ‘n oorlog of stryd is daar nie kitsoplossings nie.

Die eerste voorwaarde bly egter dat ons ‘n bietjie moet terugtrek, dat ons weer in die laer moet staan, sodat ons daar saam kan herbou aan ons geestes eiendomlike. Ons moet die grense van ons volk-wees weer duidelik trek; ons moet vir onsself uitmaak waar ons aangeval word, sodat ons daar kan verdedig, sodat ons weer waar ons kan terugslaan. Ons het weer innerlike sekerheid, dissipline en doelgerigtheid nodig.

Dit vind ons in die eerste plek in ons binnekamer. Dit is gesê dat Johannes Calvyn, die hervormer in die dae van vervolging en stryd, die kerk en die gelowiges altyd weer besiel het met die slotvers van Psalm 138: “Die Here sal dit vir my voleindig! U goedertierenheid, Here, is tot in ewigheid: laat nie vaar die werke van u hande nie!”

Ten Slotte

Ons staan voor groot uitdagings. Op ons geslag rus die verantwoordelikheid om te handhaaf en te herbou, om sterk te staan vir die voortbestaan van ons volk in hierdie nuwe omstandighede. Dit is ‘n enorme taak. Maar ons verantwoordelikheid teenoor ons voorgeslagte en ons verantwoordelikheid teenoor ons nageslag, verplig ons om die taak op te neem.

Tog is ons nie alleen nie. Die lewende God, onder Wie se Hand die Boere-Afrikanervolk hier gegroei het, het ons nog altyd gelei en bewaar. Hy sal Sy Hand nie van oor ons terugtrek nie.

Laat ons in geloof die drie-enige God, in verantwoordelikheid teenoor ons volk en met ‘n vasberade gees, die aanslae van die magte teenoor ons weerstaan. Die Here, ons God, sal op Sy tyd die oorwinning gee.

……………………………………

Bron: Bybel en Volk, nr. 4, jaargang 10; Mei 1995.

Die Afrikanervolk se strewe na selfbeskikking

Deur mnr. J.A. Marais; geskryf in Mei 1995.

Roeringe rondom die Groot Trek

Die begin van die Afrikaners se volk bewuswording en hulle strewe na politieke selfbeskikking val min of meer saam; en in terme van tyd kan dit, met enkele kwalifikasies, vasgepen word op die tweede helfte van die agtien-dertigerjare, met die Groot Trek as die sentrale en seminale gebeurtenis.

‘n Veelheid van faktore rondom die gestremde verhoudings tussen die boere aan die Oosgrens en die Naturelle, die Britse owerheid se ongevoeligheid teenoor die Blanke Oosgrens bewoners, “die Swart Ommegang”, en die wyse waarop die slawe-eienaars benadeel is by die vrystelling van die slawe, het daartoe bygedra dat die Hollands-sprekende inwoners van die Kaap-kolonie die roeringe van ‘n groeiende gemeenskap besef aangevoel het.

Hulle het bewus geword van ‘n toevoeging tot hulle bestaan wat van hulle iets groters gemaak het as die totaal van hulle getalle – die vroeë verdrag ervaring van volkskap. Dit was die plus en die surplus wat die bewegings mag in die Groot Trek uitgemaak het.

Die kulturele en sosiale bewustheid van ‘n vroeë volkskap en die besef van ‘n gewaagde intog in die vreemde het uiteraard die nodigheid van georganiseerde samelewing laat posvat. En die daarstelling van ‘n owerheid wat sonder belemmering van buite die belange van die gemeenskap kon behartig en bevorder, was die natuurlike eerste stap tot selfbeskikking.

Die Groot Trek was dus eintlik die aanvang van die Afrikaners se trek na nasionale selfstandigheid en politieke selfbeskikking in ‘n eie staat. En dat die staatsvorm die republiek sou wees, was feitlik vooraf bepaal deur die voorbeeld van die groot historiese gebeurtenisse in die voorafgaande tydvak – die Bataafse Republiek in Nederland, die Franse Rewolusie en die Amerikaanse Rewolusie.

Vryheid van politieke oorheersing het sinoniem geword met die republikeinse staatsvorm.

Toekomstige magstryd

Die republikeinse Noorde, met Hollands as amptelike taal en ongelykheid van Wit en Swart, teen die koloniale Suide, met Engels as amptelike taal en gelykheid van Wit en Swart, het die grondslag gevorm van die toekomstige magstryd van Britse kant om die gevolge van die Groot Trek te ontdoen en ‘n verenigde Engelse Suid-Afrika te skep.

Groot Trek gehandhaaf

In die drif om Transvaal (die ZAR) deel aan die federasie onder die Britse vlag te maak, is Theophilus Shepstone gebruik om Transvaal in 1877 te annekseer. Die daaropvolgende stryd wat eers lydelik verloop en toe in geweld ontvlam het, het nie net die Britse planne verydel nie, maar het tegelyk met die slag van Amajuba in 1881 die resultaat van die Groot Trek gehandhaaf, naamlik ‘n onafhanklike Republikeinse Noorde.

Dié oorlog het baie Afrikaners in die OVS, Natal en die Kaap bewus gemaak van hulle volk verbondenheid aan die Transvalers, en só is ‘n Afrikaner nasionalisme bo-oor staatsgrense rondom die Republikeinse Noorde opgewek. En in Transvaal het Paul Kruger na vore getree as ‘n gesag wat die onderlinge getwis en verdeeldheid bygelê het en die jong republiek tot ‘n ordelike staat laat ontwikkel het.

Nuwe Uitdagings

Die ontdekking van goud en die sametrekking van die politieke en die finansiële imperialisme in die persoon van Cecil Rhodes, het ‘n nuwe uitdaging aan die Republikeinse Noorde gestel. Die toestroming van fortuinsoekers uit die buiteland na die goudvelde het die moontlikheid geskep dat Transvaal bloedloos verower kon word deur ‘n stem-regtelike stelsel wat buite die volksgrense strek en volgens die liberaal-demokratiese voorskrifte mense bloot as individuele staatsburgers erken.

Daarteen het Kruger hom verset. Hy wou die groei van die staat bou op die historiese wortel van die Trek-geslag en hulle verwante en sodoende die Hollands-sprekende volk die sentrale en rigtinggewende mag in sy land hou.

Daarteen het Rhodes se obsessie met ‘n verenigde Suid-Afrika onder Britse vlag, gestuit. En toe hy besef het dat hy dit nie op bloedlose wyse sou kon bewerkstellig het nie, het hy dit probeer afdwing deur die infame “Jameson Raid” van 1896 wat op bekwame wyse deur die Kruger-regering verydel is.

Dit was nie net ‘n groot verleentheid vir die imperialiste nie, maar tegelyk is die Groot Trek herbevestig. En, net so belangrik, dit het die Afrikaners hegter saamgebind oor staatsgrense, en in afwagting van ‘n herhaalde “Jameson Raid”, Transvaal die voedings bron van ‘n vrugbare Afrikaner-nasionalisme, gemaak.

Rhodes en Oppenheimer

Die “Jameson Raid” het ‘n neerslag van Boere haat gelaat wat ‘n driekwart-eeu later verwoord is deur die finansiële en politieke erf-opvolger van Rhodes, naamlik mnr. Harry Oppenheimer.

By die 75ste herdenking van die “Raid” het hy by die Rhodes-universiteit te Grahamstad ‘n gedenk lesing gehou en onder andere gesê: “…if there were a white community so attached to old ways, so indifferent to luxury, so self-satified, so suspicious of foreign influence as to refuse even at great material cost to co-operate in building a united modern country, then that community must be destroyed because, as Rhodes saw the matter, it was obstinately and foolishly setting itself up as an obstacle in the way of the ineviteble ecolutionary forward march of history…

Yet Rhodes believed that the Transvaal Republic of President Kruger, unless it had been fundamentally transformed, could never have formed part of a modern united South Africa. The existence of such a republic, by making unity impossible, threatened, as he saw it, the whole future of South Africa and brought hom face to face with a terrible dilemma.

And Rhodes, because he was impatient and arrogant and gravely ill, tried to resolve that dilemma too soon and in the wrong way… But Rhodes’ word, as he knew so well, was left unfinished and is still unfinished today… In South Africa the struggle of Afrikaner nationalism against Brittish imperialism has ended in a way which can give small satisfaction to either side… The life and growth of a great modern state, as Rhodes understood so well, cannot be reconciled with tribal attitudes within its borders, whether the tribes be black or white. Nor can it be reconciled either with a refusal to admit to change or with undue tenderness for traditional ways of life.”

Finansiële imperialisme teen kulturele nasionalisme

Dit is uiters aggressiewe en aanmatigende stellings: “must be destroyed”, “obstinately and foolishly”; maar tipies van die finansiële imperialis wat in sy egoïsme minagtend staan teen ‘n volk se historiese verbondenheid en eer. Ekonomiese gewin is sy hoofmotief en kulturele nasionalisme en volksoewereiniteit is sy vyand. As ‘n volk soos die Transvaalse Boere in sy pad tot groter rykdom staan, moet die volk vernietig word.

Hierdie waarheid het aan Afrikaners van die tweede helfte van die twintigste eeu verbygegaan toe hulle weer die politieke mag in Suid-Afrika gehad het. Hulle het nie gedink dat die imperialistiese heerssug steeds tot die uiterste roekeloosheid in staat sou wees om die Afrikanervolk “te vernietig”, nie.

Die Republikeinse Noorde van ná 1895 het egter besef dat die “Jameson Raid” ‘n tussenspel was en dat daar met die oog op die Britse vyandigheid bewapen moes word. En die wapen botsing het gekom nadat Kruger aan Milner gesê het: “Jy wil nie die stemreg hê nie; jy wil my land hê.” Dit was ‘n herhaling van die aanslag om die Groot Trek en republikanisme ongedaan te maak.

“Ethnic Cleansing”

In meer konkrete terme as vroeër is die vernietiging van die Afrikanervolk beoog deur militêre verowering, ekonomiese verarming, volksmoord in konsentrasiekampe en kulturele vervreemding.

Dit is betekenisvol dat toe die frase “ethnic cleansing” in die Engelse taal gangbaarheid gekry het na aanleiding van die huidige Serwiese en Kroaatse oorlog, ‘n Engelse professor aan Oxford in die blad World Link geskryf het dat “ethnic cleansing” nie iets nuuts is nie; dit is in die Britse konsentrasiekampe toegepas op die Afrikanervolk in die 1899-1902 oorlog.

Dat die verwoesting van 1899-1902 nie finaal geag is nie, is bevestig deur Milner se woorde: “The struggle continues. It has changed in character; it is no longer war with bullets, but it is war still.”

Die stryd het voortgeduur om die Afrikanervolk se gees te breek. Die Groot Trek moes finaal ongedaan gemaak word. Suid-Afrika moes as ‘n verenigde land onder die Britse vlag verder voortgaan.

“Nog niet afgerekend”

By hierdie smartvolste ervaring van die Boerevolk, was een van die treffendste dinge wat geskryf is, dié woorde van HT Colenbrander voor in sy ‘De Afkomst der Boeren’. Dit is geskryf twee dae ná die sluiting van die Vrede van Vereniging op 31 Mei 1902.

“Die wêreld,” sê hy, “heeft trots het vredesverdrag met die Boere nog niet afgerekend” (die wêreld synde die Engelstalige wêreld). “Hun strijd om het volksbestaan,” sê hy verder, “die niet gisteren begon, eindigt niet morgen.”

Groter waarheid oor die Engelse wêreld se verhouding met die Afrikanervolk is wellig nie te vinde nie. Dit sny deur alle skyn en ryk die historiese werklikheid oop wat tot die huidige onderworpenheid van die Afrikanervolk gelei het en waaragter die Britse imperialisme steeds die oorheersende rol gespeel het, soos byvoorbeeld blyk uit die onlangse verklaring van ‘n voormalige Britse Minister, lord Deedes, dat “die mandaryne van die Departement van Buitelandse sake op die voorpunt van die stryd teen die Nasionale Party-regering was.

Hoewel die Boeremagte die Tweede Vryheidsoorlog verloor het, is die eer en selfrespek van die volk gered en het die wapenstryd ‘n galery van helde opgelewer waaruit voortreflike staatsmanne en volksleiers na vore gekom het wat die grondslag gelê het vir die daaropvolgende stryd om die imperiale juk af te gooi en republikeinse selfstandigheid en selfbeskikking te herwin, en die Groot Trek te handhaaf, soos in 1960/61 verwesenlik is na ‘n heroïese politieke stryd van geslagte.

Strakke teenstelling

Die tweede maal het die Afrikanervolk die Britse verowering ontdoen, maar daardeur die grondslag gelê vir die volgende oorlog teen die Afrikanervolk wat in 1990-1994 weens politieke bedrog en verraad, roemloos en eerloos verloor is teen ‘n terroriste-organisasie wat volgens die Engelse joernalis, Peter Younghusband, “nooit veel werd was as ‘n bevrydings-organisasie nie”.

Die Afrikaner het nou, soos ‘n Engelse joernalis verlede jaar in November geskryf het, “geword wat hulle was aan die einde van die Tweede Vryheidsoorlog: mense sonder ‘n staat, soos die Baske en die Koerde, in die land waar hulle volk gebore is”.

Die angel in hierdie seer is dat die Afrikanervolk se selfrespek en selfvertroue tot die wortel aangetas is weens die feit dat sonder slag of stoot sy vryheid hom ontneem is, in strakke teenstelling met die harde en moedige wapen stryd van 1880-1881 en 1899-1902.

Veelal soos na 1902

By al die verskille tussen die ná-1902-tyd en die huidige toestand is daar merkwaardige ooreenkomste. Die land is tans nie fisiek verwoes nie, maar hy is verarm tot ‘n onkredietwaardige staat met ‘n enorme staatskuld en ‘n verarmde Afrikanervolk.

Die Afrikaner het nie tans 22,000 kinders in konsentrasiekampe verloor nie, maar die geboortesyfer van Afrikaners het weens die ekonomiese druk op egpare gedaal van 2,5% per jaar in die sestigerjare tot 0,67% in die tagtigerjare wat reeds etlike jare lank ‘n “negatiewe groei” beteken, omdat teen ‘n geboortesyfer van 1,7% per jaar ‘n volk se getalle konstant bly.

Die Afrikanervolk is dus op die onregstreekse wyse beroof van tienduisende kinders – ‘n gesofistikeerde wyse van “ethnic cleansing”.

In hierdie moreel, sosiaal, ekonomies, polities en numeries verswakte posisie, moet die Afrikanervolk sy stryd om selfbeskiking hervat — die stryd wat deurgaans gekenmerk was deur drie hoofelemente: om vry te wees van oorheersing deur buitelandse magte; om vry te wees van oorheersing deur finansiële imperialiste; en om vry te wees van oorheersing deur Swart getalle.

Nie berus

Soos in die vorige twee stryde om herwinning van die verlore vryheid, is die allereerste stap daartoe die besluit van die Afrikaner leiers dat hulle nie berus in die bedrog volle en verraderlike verowering nie.

Dit was so ‘n besluit wat die aansporing was ot die triomf van Amajuba. En dit was ‘n dergelike besluit wat genl. JBM Hertzog, die stryd met ander middels na 1902 laat opneem het in die Vrystaat, en wat die prikkeling tot die Rebellie van 1914 was. Vandaar het dit verloop tot die 1948-verkiesings-oorwinning en die republiekwording van 1961.

Naas die besluit om nie te berus nie, is dit nodig om ‘n deurdagte langtermyn-strategie te bedink wat gerig is op een onveranderlike doel: herwinning van die Afrikanervolk se selfbeskikking. Oor al die aspekte daarvan kan hier nie uitgewei word nie. Die les van die geskiedenis is hier ter sake. Dit gee perspektief aan die onmiddellike toestand.

Huidige staatsbestel lamlendig

Enersyds is daar die onwerkbaarheid van die huidige staatsbestel. Soortgelyke modelle is al male sonder tal op die proef gestel, en het telkens misluk. Selfs met die ergste diktatoriale metodes sal daar nie in geslaag word om etniese en volksverskille te onderwerp aan ‘n sentrale owerheid, waarmee groepe in die samelewing hulle nie vereenselwig nie.

Die parlementêre demokrasie het ‘n beperkte verdraagvermoë vir rasse- en godsdiens verskille. Die huidige bestel sal daarom inmekaar stort, eerder vroeër as later.

Die verwikkelings in die voormalige Sowjet-Unie en die Sentraal-Europese state is ‘n aanskouings-les in die mag van kulturele nasionalisme. Dieselfde soort magte lê ingebed in die huidige Suid-Afrikaanse staatsbestel.

Les van die Geskiedenis

Naas hierdie erkenning van die mag van nasionalisme is die ander les van die geskiedenis die reeks gebeurtenisse ná wat nie die resultaat van die Boere leiers se beplanning was nie, maar hulle strewe bevorder het:

  • Die vroeë verlening van verantwoordelike regering aan Transvaal en Vrystaat deur die Liberale Partyregering van Brittanje, wat ‘n sterk politieke prikkeling verskaf het.
  • Die poging van Britse kant om by Uniewording die Kaapse stelsel van gelykheid van Wit en Swart uit te brei na Transvaal en Vrystaat, wat deur die Boere leiers verydel is en ‘n versterking van die Groot Trek-riglyne ingehou het.
  • Die uitskop van genl. Hertzog uit die Britse-kabinet op Engelse aandrang, en die stigting van die Nasionale Party.
  • Die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog, en die daarmee gepaardgaande Rebellie van 1914, wat ‘n golf van nasionalisme ontketen het.
  • Die vroeë dood van genl. Louis Botha in 1919, en ‘n gevolglike verlies van aansien van die Suid-Afrikaanse Party.
  • Die mynwerkerstaking aan die Rand in 1922, genl. Smuts se hardhandige teen-optrede, en die ontwikkelende samewerking tussen genl. Hertzog se Afrikaanse NP en kol. Creswell se Engelse Arbeidersparty, waardeur genl. Smuts (met die SAP) twee jaar later in ‘n algemene verkiesing verslaan is.

Die Boere leiers kon hierdie ontwikkelings voordelig benut, omdat hulle na 1902 nie in die verowering berus het nie, en die stryd voortgesit het.

Soortgelyke dinge sal weer in Suid-Afrika gebeur. En as die vaste besluite geneem is om, soos die Boere leiers, nie te berus nie, sal daar telkens voordeel uit te haal wees.

Stry en streef na buite

‘n Baie belangrike ander les is ook uit die verlede te leer: die groot omkeerpunte in die Afrikaner geskiedenis, het gekom wanneer daar van buite gestry en gestreef is – die Groot Trek, die Boererepublieke, genl. Hertzog se Nasionale Party, dr. Malan se Gesuiwerde (later Herenigde) Nasionale Party, dr. Verwoerd se uittrede uit die Statebond.

Deur van buite te stry en te streef, bring suiwerheid van strewe, innerlike versterking en vryheid van beweging. Die nasionalisme kan alleen so gedy. Soos Groen van Prinsterer gesê het: “In myn isolement ligt mijn krag.”

Afrikaner-nasionalisme

Wanneer al hierdie dinge gesê is, bly die groot vraag: hoe moet daar te werk gegaan word? Is daar kortpaaie?

Die antwoord is opgesluit in die herlewing van Afrikaner-nasionalisme. Dit is die mag wat soos tevore ‘n onstuitbare beweging kan wees. Dit moet in al sy geledinge geaktiveer word – vaderland, geskiedenis, taal, kultuur, geloof, idealisme. Die werklike politieke botsing sal al meer uitgesuiwer word tot ‘n stryd tussen Afrikaner-nasionalisme en Kommunisme.

Die noodwendige ontplooiing van die politiek sal uitloop op ‘n uiteenval van die kunsmatige Nuwe Suid-Afrika, weens die drang van nasionalisme, en volkstate sal tot stand kom op die patroon van Lesotho, Swaziland en Botswana.

Moed, vertroue, geloof

In hierdie stadium is die groot vereistes: geen berusting in die verowering nie, moed om op te staan na die terugslae, vertroue op die God van die vadere, geloof in die geroepenheid van die Afrikanervolk, opwekking van Afrikaner-nasionalisme tot ‘n magnetiese mag wat aantrek en bind.

En daarby die gerusstellende wete: die Britse mag het telkens probeer om die Afrikanervolk te vernietig; deur die genade van God kon hulle nie daarin slaag nie; en uit elke verowering het die Afrikanervolk opgestaan en sterker uitgekom.

……………………..

Bron: Bybel en Volk, nr. 4, jaargang 10; Mei 1995.

Regse Verraad (Deel 5)

Deel 1, Deel 2, Deel 3, Deel 4

Opsomming van gebeure tot dusver bespreek

In die voorafgaande gedeeltes het ons na ‘n breë omskrywing gekyk van die verraad wat in die aanloop tot die oorgawe van mag in 1994 deur regse leiers gepleeg is. Dit staan bekend as die IDASA-komplot omdat dit deur die Conservative Dialogue Program vanuit IDASA beplan en georkestreer is. Die suksesvolle operasies wat hulle van stapel sou stuur het bewerkstellig dat die leiers van die Volksfront betrek is by geheime samesprekings met die ANC (wat na die 1994-verkiesing politieke beheer oor ons land sou kry). Daardeur is die Volksfront-volgelinge verraai deurdat hul leiers die doel waarvoor die Volksfront in die lewe geroep is, versaak het.

Afrikaners gereed om ons land met hul lewe te verdedig

Aan die begin van 1994, met die “eerste demokratiese verkiesing” wat oor net 4 maande sou plaasvind was die lede van die Volksfront gereed om tot gewapende verset oor te gaan ten einde die oordrag van mag te verhoed. Die dreigende geweld wat deur ontstoke volksgenote as laaste uitweg sou uitbreek was inderdaad goed beplan en ingeoefen. Dit is ook in ‘n gesprek tussen genl. Viljoen en die Hoof van die Weermag, generaal George Meiring bevestig – dat op daardie tydstip ‘n geslaagde militêre staatsgreep uitgevoer sou kon word, maar wou Meiring by Viljoen weet: wat doen jy dan die volgende dag? Dit laat mens onwillekeurig dink aan die einste Constand Viljoen se woorde aan mnr. Jaap Marais nadat saamgestem is dat die De Klerk-regering in ‘n algemene verkiesing verslaan sou kon word: maar wat doen jy dan?

Staatsgreep moontlik

Dit sou dus moontlik wees om ‘n staatsgreep uit te voer en daar is ook besef dat die grootste deel van die Suid-Afrikaanse Weermag hulle by die regse magte sou skaar in die uitvoering daarvan – die sukses daarvan was dus gewaarborg. Daar is allerweë besef dat daar op daardie laat stadium geen ander uitweg meer oor was om die kapitulasie van die NP-regering voor ‘n onkapabele ANC-bende te keer nie. Daarvoor is gulde geleenthede tot die omverwerping van die NP-regering deur die demokratiese proses by meer as een geleentheid deur hierdie verraaier-leiers met voorbedagte rade deur hul vingers laat glip.

Nogeens deur die leiers verraai

Einde laaste sou hulle die ondersteuners ook in hierdie laaste loopvlak, die een van gewapende weerstand, in die steek laat. Die vernuftig-bedinkte planne in diep linkse hole soos IDASA-NP-Nasionale Inligting-Afrikanerbond-kringe was reeds op die tafel geplaas. ‘n Onsinnige, onsuksesvolle militêre ekskursie Bophuthatswana in was die laaste skuif in hul skaak-spel om hul volgelinge uit die gewapende opstand-plan te verkul.  

Die omgekoopte leiers van die Afrikanervolksfront was dus van meet af aan teen die omverwerping van die NP-regering – hetsy deur die demokratiese proses òf deur geweld. Dié leiers moes bloot ‘n soomvrye oorgang van Blank Suid-Afrika na kommunisties-beheerde Swart meerderheid fasiliteer. Hulle was bloot lakeie van die NP-regering.

Met die heengaan van generaal Viljoen berig die Citizen van3 April 2020 die volgende woorde deur Ramaphosa as huldeblyk aan Viljoen:

“…he would be remembered for influencing conservative movements into abandoning plans for military resistance to the democratic transition.”

“General Viljoen’s principal contribution was his success in demobilising conservative resistance to the transition in our country at a critical point in our history.”

Dié huldeblyk is ‘n skreiende erkentenis deur een van die destydse onderhandelaars van die ANC dat hulle die onderhandelaars van die Vryheidsfront ore aangesit het. Die uitkoms wat deur Viljoen se verraderlike optrede verkry is het die ANC se wildste verwagtinge oortref.

Dan berig die Britse Intelligensiediens se overte publikasie oor Afrika as volg oor dié verraderlike generaals:

“Significantly, the Freedom Front’s Gen. Constand Viljoen and General Tienie Groenewald, a former intelligence chief, have become allies of the new government and are feeding intelligence on the far right to the ‘reconstructed’ DMI [Departement Militêre Inligting]. Africa Confidential has learned it was Gen. Viljoen who passed key intelligence to DMI which led to the arrest of the first two of 33 far right-wingers, including key officials of the Afrikaner Weerstandsbeweging (AWB), in connection with a series of bomb blasts before the election.” (My nadruk).

Africa Confidential 3 Junie 1994

Die einste mense wat deur hulle gelei en voorberei is vir gewapende optrede in verset tot die weggee en oorgee aan die Swart meerderheid word nie net in die steek gelaat deur hulle te versaak nie, maar word ná die oorname ook deur hulle verraai en aan die vyandige magte uitgelewer!

Valse Selfbeskikking beloftes

Maar om ‘n verskoning te kon hê om nou skielik te gaan deelneem aan hierdie veelrassige verkiesing -terwyl die volgelinge deurentyd onder die indruk gebring is dat so ‘n verkiesing nooit sou plaasvind nie – selfs as dit dan militêr omvergewerp moes word, was die uitdaging. Maar daarvoor is ook reeds ‘n slinkse plan bekook en nou gereed om onthul te word.

Die regse Afrikaner moes nou oortuig word dat sy heil en enigste oorblywende kans op “Selfbeskikking” in ‘n eie grondgebied gesetel is in ‘n haastig saamgeflansde plan waaraan die Volksfrontleiers onverpoosd gewerk het. Dié plan is in die geheim bekonkel van kort na hul stigting reeds terwyl die ondersteuners deurentyd wysgemaak is dat die AVF die oorgawe-proses sou stuit, selfs al moet daar oorgegaan word tot geweld.

Ware doel van AVF

Moet nie vergeet nie dat, in teenstelling met die leiers se beloftes en ondernemings aan die lede van die Volksfront, die skepping van die Afrikaner Volksfront ‘n breinkind van IDASA was, en dat hulle uitgesproke geheime doel met die Volksfront was soos F van Zyl Slabbert dit in ‘n brief van 14 September 1993 gestel het:

“To promote and sustain dialogue between the centre right, i.e. Die Afrikaner Volksfront and the ANC.

To reduce the potential for violent confrontation;

“To reach some constitutional compromise between the Afrikaner Volksfront and the ANC;

To persuade die Afrikaner Volksfront to support and participate in the forthcoming elections”. 

(Nadruk deur my toegevoeg)

In die lig van hierdie vooropgestelde (ware) doelstellings is daar toe in geheime samesprekings tussen Volksfrontleiers en ANC-amptenare gewerk aan ‘n constiutional compromise wat die Afrikaner Volksfront daartoe sou bring to support and participate in the forthcoming elections. Hierdie vergaderings het op gereelde basis plaasgevind vanaf Augustus 1993 reeds, in groot geheimhouding.

Memorandum van Ooreenkoms

Reeds in Desember 1993 is daar toe ‘n memorandum van ooreenkoms bereik. Hierdie Desember-ooreenkoms is uiteindelik, nadat die Vryheidsfront vroeg Maart 1994 deur generaal Viljoen in die lewe geroep is, in ‘n dokument bekend as die Afrikaner Akkoord opgeneem, en vorm die hoofdeel daarvan. Die geheime samesprekings wat dus al in 1993 deur die generaals, die Landbouleiers (Gous en Bruwer) asook verskeie senior leiers van die KP (Ferdi Hartzenberg, die Mulder-boeties, Tom Langley en ander) met die ANC saamgevat is in die Desember-ooreenkoms, die “Memorandum of Agreement” het uiteindelik net so as aanhangsel sy neerslag gevind in hierdie dokument, die Afrikaner Akkoord.

IDASA, die triomfantlike wenner!

Die ondertekening van hierdie dokument wat uit verraad teen ons volk ontvang en gebore is, het baie gepas plaasgevind in die kantore van IDASA. Dit was immers die hoogtepunt en groot oorwinningsmoment van die IDASA-komplot en daarom ook heel gepas dat dit daar moes geskied. Om groter smaling aan hul oorwinning toe te voeg is die samesteller van die dokument niemand anders nie as Frederick van Zyl Slabbert – IDASA-stigter wat ook ten nouste gemoeid was met die werksaamhede van die Conservative Dailogue Program wat vanuit IDASA bekonkel is.

Selfde ou verraad nou weer, selfde ou resep word gebruik

Die hartseer en uiterste ironie is dat hierdie selfde dokument nou, 30 jaar na die grootste verraad teen ons volk, opnuut weer aangebied word as ons volk se enigste hoop op Selfbeskikking. Nogeens word “leiers” vanuit die “centre right” aangewend om hierdie foefie opnuut op te dis aan ons volksgenote. En belangstelling daarvoor word deurentyd gewek deur blootstelling daarvan deur Boermedia. Ons volk is destyds platgeslaan deur hierdie mense se lae en gemene vuil spel wat ons ons seggenskap oor ons Godgegewe erfenis ontneem het. Die verslaenheid waartoe dit gelei het was die aanleiding daarvoor dat ons mense selfs dekades lank nie Geloftefeeste bygewoon het nie. As volk was ons in ons eer gekrenk deur die eerlose prysgawe van mag – asof ons ons voorgeslagte se durf en moed verraai het. Maar daardie verraad moet vierkantig op die skouers van die leiers van die NP en hul Volksfront/KP helpers gelê word. Húlle was  die rede dat ons politieke mag van ons weggesteel is sonder slag of stoot. Die Afrikaner was bereid om ten bloede toe te veg vir die behoud daarvan. Daarvoor was hy aan die voorberei en sou hy op bevel van sy leiers selfs die hoogste offer bring.

Ons weier om die status quo te aanvaar

Jong Afrikaners vra met reg waarom ons vandag in hierdie toestand verkeer. Hoe is dit moontlik dat ‘n land wat deur ons voorgeslagte uit die woesteny ontworstel is en deur offers van bloed en sweet ontwikkel is tot een van die voorste lande in die wêreld nou deur barbare regeer word. Hulle vra na die roem en eer van voorgeslagte wat kaalvoet oor die berge getrek en vir geen gevaar teruggedeins het nie. Wat hierdie land getem het en as erfenis ontvang het vir die Afrikanervolk in sy geslagte. Hoe kon ons die politieke beheer oor ons land verloor, dit as’t ware gewoon prysgee in 1994? Daarom is dit noodsaaklik dat die gebeure wat hiertoe aanleiding gegee het deeglik ondersoek en bekendgestel moet word.

Opwellende nasionalisme moet “bestuur” word

Maar in hierdie nuwe opbruising van volksnasionalisme sien die liberales die noodsaak om opnuut verraads-planne te smee. Hierdie golf van nasionalisme moet weer “bestuur” word, en moet soos in 1994 só gekanaliseer word dat dit weereens op niks sal uitloop nie.

Kan ons nou toelaat dat dieselfde verraad vanuit dieselfde kringe en boonop deur middel van dieselfde verraaiers-dokument – die Afrikaner Akkoord – weer teen ons volk gepleeg word? Die eindresultaat daarvan sal net wees om die volk net nog langer onder Nie-Blanke dwinglandy te hou. Hierdie dokument hou vir ons volk geen heil in nie. Om daardie rede kon dit selfs met “grondwetlike beskerming”, met die instel van ‘n “Volkstaatraad” en met die allerheilige “artikel 235” nie ‘n dooie duit vorder om daardie beloofde Volkstaat te laat realiseer nie.

Afrikaner Akkoord – Wat dit is.

In die volgende aflewering gaan ons die Afrikaner Akkoord breedvoering ontleed. Dis haas tyd dat ons volksgenote weet wat presies daarin staan. Vir enige laerskoolkind wat dit ondersoek sal die onwerkbaarheid daarvan glashelder te siene wees. Na deeglike ontleding daarvan sal u saamstem dat na die Afrikaner Akkoord meer gepas verwys kan word as die Akkoord tot Voortgesette Knegskap van die Afrikaner. Dít, alleen is wat deur die nuwe verraad bereik sal word!

Regse Verraad (Deel 1)

Hierdie is die eerste deel van die uitgebreide artikel oor die verraad wat gelei het tot die verlies van die politieke mag van die Afrikaner. Gaan hier na deel 2.

Regs en Links

Die Afrikanervolk is soos meeste ander volke verdeel in twee groepe – dié wat vanweë ‘n diepgewortelde volksnasionalisme konserwatief van inbors is, en dié wat ‘n meer liberale uitkyk op die lewe het. Ons praat van die regses en die linkses. Beskou mens die geskiedenis van ons volk kan hierdie verdeling reeds van die vroegste tye gade geslaan word. So was die deel van die volk wat ‘n meer liberale siening huldig in die 18oo’s dié wat hul heel gemaklik onder Engelse bewind aan die Kaap gevoel het. Hulle beweeg aan die buiterand van die harde nasionalistiese kern waaruit ‘n volk saamgestel is. Daardie stel waardereëls wat die aard en wese van ‘n volk bepaal. Die konserwatiewe denker vind homself altyd nader aan hierdie kern, hy lééf hierdie waardes en koester dít wat sy volk uniek maak.  Die liberale mens is pragmaties in sy denke , individualisties en meer gesteld op eiebelang. Die konserwatis daarteenoor is beginselgebonde, sien homself as deel van ‘n groep en stel gewoonlik eiebelang ondergeskik aan die groter geheel waarvan hy deel vorm – hetsy dit sy gesin, familie, gemeente/gemeenskap of volk is. Sy benadering is om altyd vanuit beginsel, eerder as vanuit omstandigheid te handel.

Hierom moes die konserwatiewe Vryburger van daardie era homself losskeur van Britse oorheersing aan die Kaap, die vreemde in, Sy dryfveer: die drang na vryheid – om homself te kan wees en oor homself te kan regeer! Die liberaalgesinde kon egter maklik vir homself ‘n tuiste vind onder Britse oorheersing, solank hy vir hom en sy gesin ‘n gerieflike, gemaklike plekkie daar kon skrop.      

Anglo-Boere-oorlog

Netso het die liberaalgesinde volksgenoot tydens die Anglo-Boereoorlog geen probleem gehad om aan die Engelse perde en voer en hulp te voorsien nie – wel teen groot beloning en beskerming van homself, maar tot nadeel van die volk waaraan hy behoort. Soos dit die liberale denker betaam – deurentyd in sy besluitneming gedryf deur omstandigheid, eerder as beginsel, met eiebelang wat altyd prioriteit geniet.

Maar gedryf deur sy lojaliteit aan volk en land en in nastrewing van die vryheidsideaal wat hom deurgaans inspireer het die konserwatiewe Bittereinder ter wille van die hoër saak, in troue beginselvastheid, groot verlies en lyding verduur. Moed en durf asook vaste geloofsvertroue in die Almagtige wat sy volk tot hier gelei en bewaar het, besiel hom tot stryd en ontbering en die bring van hoë offers.

Die Afrikaner is oorwegend konserwatief

Kenmerkend van die Afrikanervolk is dat die oorgrote meerderheid van volksgenote nog altyd dié is wat hierdie nasionalistiese konserwatiewe waardes voorstaan. Daar bestaan ‘n sterk drang na behoud van sy erfenis en ‘n trots op sy herkoms en bestaansreg as volk voor God. Getuienis van ‘n behoudende, konserwatiefdenkende nasie. Die sterkste bewys daarvan is dat hy oor al hierdie eeue as Blanke volk bly voortbestaan het. Genetici bereken die persentasie van Afrikaners se Europese herkoms as 98.9%. As dit vergelyk word met die graad van rasvermenging in ander Afrika-lande met Blanke setlaars word die merkwaardigheid daarvan besef. Van byvoorbeeld die Portugese in Mosambiek en Angola bestaan alleen nog net hul taal, of ‘n brabbel daarvan wat deur ‘n baster-nageslag gebesig word. 

Die konserwatiewe waardes van behou, bewaar, beskerm, bemin, behoed, verinnig blyk dus duidelik die waardesisteem te wees waarvolgens die oorgrote meerderheid van ons volk hulself betuig.

Hoogtepunt van Afrikaner-nasionalisme

Met die oorwinning van die Nasionale Party in 1948 en in die jare wat daarop volg tot en met dr. Verwoerd se sluipmoord in 1966 bereik die Afrikaner-nasionalisme sy hoogtepunt. Op die vryheidspad van die Afrikaner was die daarstelling van ‘n Republiek in 1961 ‘n grootse moment. Daarmee is die volk se heerskappy oor Blank Suid-Afrika – van Messina tot by Kaappunt, bevestig en verseël, en ook internasionaal so erken. Hierdeur is die laaste greintjie Britse heerskappy afgeskud. Dit het eindelik beslag gegee aan generaal Hertzog se wekroep: “Suid-Afrika eerste!”.

Eerste afwykings

Ná dr. Verwoerd se moord het die verdeling tussen liberale en konserwatiewe volksgenote duideliker geword. Onder aansporing van buitelandse druk en met finansiële beloning deur vyandige geldmagte is Afrikanerleiers oorreed om meer liberale beleidsrigtings voor te staan. Gedagtes soos “detènte” – basies: paai die Swartman en gee hom gelyk om sy guns te probeer wen – is nou deur John Vorster wat dr. Verwoerd as Eerste Minister opgevolg het, aangehang. Vorster het begeer om deur sy uitwaartse beleidsrigting  sterk aansluiting met leiers van Swart buurlande te soek. Dit is egter onmiddellik deur hulle as swakheid gesien en het aanleiding gegee tot verhoogde vyandigheid deur hulle en het tot verhoogde druk vir verandering van Suid-Afrika se binnelandse beleid gelei.

Voete van klei

Die New York Times beskryf John Vorster as volg: “John Vorster, a far more subtle and flexible politician…’ Direk in kontras tot sy voorganger se onkreukbare beginselvastheid. Vorster se opvolger, PW Botha, se wekroep was “adapt or die”! Nie meer die beproefde beginselgegronde pad van die Nasionale Party soos vergestalt onder die leiding van Malan, Strijdom en Verwoerd nie. Nou verkennend na buite en voel-voel die donker in…

Só is die pad ingelui na die vernietiging van die ideale soos vergestalt in Republiekwording. Die weg is gebaan na selfvernietiging en oorgawe aan die “Swart meerderheid”. Dié oorgawe was dan ook inderdaad die gevolg op die afwykende beleidsrigtings wat deur die opvolgers van Verwoerd nagevolg is. Die waarskuwings deur “doemprofete” vanaf die jare 1969 en verder, dat hierdie afwykende beleid tot ‘n Swart meerderheidsregering sou lei is inderdaad presies 25 jaar later in 1994 bewaarheid. Diegene wat vrot eiers en tamaties gegooi het en vergaderings van vêrsiendes wat hierteen probeer walgooi het opgebreek het, moet vandag hul koppe in skaamte laat sak in erkenning dat daardie handjievol beginselvaste manne en vroue toe al die tyd reg was.

Hierdie gemors is ‘n produk van die liberale denke

Konserwatisme behou, Liberalisme vernietig. Konserwatiewe Blanke bewind het vooruitgang, netheid en  orde beteken, maar dit is in 1994 vervang met stagnering en agteruitgang, wetteloosheid, korrupsie, wanorde en chaos. Die noodwendige eindproduk van die toepassing van liberale beleidsrigtings.

Praat na regs, doen na links

Die vraag is natuurlik hoe dit moontlik was om hierdie oorwegend konserwatiewe volk langs liberale weë te kon lei tot oorgawe en selfmoord. Die antwoord: deur beoefening van oneerlike politiek. Praat na regs, maar doen in die geheim na links. De Klerk se Nasionale Party het in aanloop tot die 1992 referendum slagspreuke soos : Eie skole, eie woongebiede gebruik om die misleides te paai, die indruk te skep dat hulle die Afrikaner se belange wil beskerm. Elke denkbare vorm van laakbare misleiding is oor dekades deur die Nasionale Party aangewend om seker te maak dat hy nie sy oorwegend konserwatiewe kiesersbasis vervreem nie – iets wat definitief wel sou gebeur indien die leiers hul ware intensies, naamlik om die Blanke sy politieke mag te ontneem en hom derdeklas-burger in sy eie land te maak – sou bekendmaak.

FW hervorm koorsagtig

Die merkwaardige is egter dat prysgawe van politieke mag steeds nie in 1994 sou kon plaasvind sonder die toetrede van sogenaamde regse rolspelers nie. Teen die laat tagtigerjare het die volk reeds erg skepties gestaan teenoor die hervormingsplanne van De Klerk. Dat dit besig was om af te stuur op Swart meerderheidsregering het nou deurgedring tot die meerderheid van die Blanke kiesers. Hulle het tot die besef gekom dat FW en die Nasionale Party besig was om ons uit te verkoop. Dit het veral duidelik geword na FW de Klerk se toespraak op die 2 Februarie 1990 – die sogenaamde Rooi Vrydag toespraak (geskryf deur niemand anders nie as genl. Tienie Groenewald – later een van die “regse” generaals in die Afrikaner Volksfront!) De Klerk kondig met dié toespraak aan dat verbanne organisasies soos die African National Congress (ANC) en die SACP (Kommuniste Party) ontban word. Kort hierna laat hy Nelson Mandela vry, ten spyte daarvan dat Mandela botweg weier om geweld af te sweer – ‘n “ononderhandelbare” voorwaarde wat destyds deur die regering gestel is.

Die politieke gety draai skerp teen die regering. Momentum bou onstuitbaar op vir die omverwerping van die Nasionale Party by die stembus. Daarom moes De Klerk alles in werking stel om sy verraad teen die volk te voltooi voordat die volgende Blanke algemene verkiesing volgens die grondwet in September 1994 moes plaasvind. Sonder twyfel sou die Nasionale Party met daardie verkiesing ontsetel geword het. Die kiesers het deur die leuens en verkiesingspropaganda gesien en besef dat die toekoms van ons land en die Blanke beskawing in doodsgevaar verkeer het.

Potchefstroom en Virginia tussenverkiesings

Met die tussenverkiesings wat in 1992 in Virginia in die Vrystaat en kort daarna in Potchefstroom in die Wes-Transvaal plaasgevind het was dit duidelik dat die skrif aan die muur was vir die Nasionale Party-regering. Hulle sou ‘n algemene verkiesing nie kon oorleef nie.  In reaksie hierop kondig FW de Klerk enkele dae ná die Potchefstroom-tussenverkiesing die hou van ‘n referendum aan.

Vervolg in deel 2

Regse Verraad (Deel 4)

Hierdie is deel 4 van ‘n uitgebreide artikel oor die verraad wat gelei het tot die verlies van die politieke mag van die Afrikaner. Sien deel 3 hier. Gaan hier terug na deel 1

Verlamming deur verraad

Die boodskap wat die Volksfront-leiers aan die Afrikaner wou deurbring deur die Bophuthatswana-fiasko is hard en duidelik oorgedra: waag militêre weerstand en hierdie sal julle uiteinde wees! Dit is die beste verwoord deur regter Kriegler, wat ook die voorsitter van die verkiesingskommissie van die ’94-verkiesing was met die woorde: “Three of them were shot like dogs in the glaring publicity of television lights and cameras. That had a n enormous effect on the right-wing willingness to resist the elections further by means of violence and terrorism.”

Vryheidsfront die uitweg

Nou is die weg geopen om ‘n ander uitweg te soek – Viljoen sou ‘n politieke party stig (die Vryheidsfront) en dan aan die verkiesing gaan deelneem. Nodeloos om te sê was die ondersteuners van die Volksfront verslae en verlam nadat hul leiers hulle in die steek gelaat het. Die “generaal” – die militêre leier van die Boerekrisisaksie. Daar is breedvoerige militëre planne uitgewerk, hulle was slaggereed om dit in werking te stel, maar skielik is hulle leierloos. Hulle leier het besluit om dít te gaan doen waarvoor hy hulle tot nou toe opgeroep het om met wapengeweld te beveg. Hulle was gereed om die verkiesing van 1994 geheel en al te ontwrig. Maar die angel is effektief deur hierdie verraad uit die regse weerstand gehaal.

Patriot noem generaals verraaiers

Die teleurstelling het wyd geloop. Ons hele land, die toekoms van ons kinders is deur hierdie daad van verraad vernietig. Die Patriot, mondstuk van die KP se voorbladberig van die 18 Maart 1994-uitgawe berig toe onder die opskrif: VOLK VERWERP GENERAALS as volg:

“Die Afrikaner-Boerevolk het nou net mooi genoeg gehad van politieke verraad deur mense met wit velle en nadat Generaal Constand Viljoen lynreg teenoor talle beloftes deur hom van nie-deelname aan die gewraakte verkiesing van 27 April, wat die volk slawe sal maak in ‘n Kommunistiese Satansryk, nogtans voorwaardelik op eie houtjie vir die verkiesing gaan registreer het, eis ‘n woedende Afrikaner-Boerevolk die onmiddellike daarstelling van ‘n onafhanklike Volksrepubliek.”

Ferdi part en deel van verraad

Min wetende dat hul eie leier, dr. Ferdi Hartzenberg en talle van die koukuslede van die KP soos Corné en Pieter Mulder, Tom Langley, Koos Reyneke, Piet Gous, Dries Bruwer en helaas ook die ondervoorsitter, dr. Willie Snyman ten diepste deel uitgemaak het van die verraad. Bogenoemde uitgawe van Patriot wat genl. Viljoen uitbeeld met ‘n NP-embleem op sy voorkop, word toe deur dr. Hartzenberg persoonlik herroep en verban. Hy was duidelik besig om Viljoen se eer te probeer red omdat hyself net so diep by hierdie verraad betrokke was.

Nuwe verraad 30 jaar later

Die hartseer ironie is dat vandag, ‘n goeie 30 jaar na hierdie gebeure waar ons volk deur wolwe in skaapsklere uitverkoop is, daar opnuut pogings tot misleiding van die konserwatiewe Afrikaner van stapel gestuur word. En, glo dit of nie, nog met aanwending van hierdie selfde verraads-dokument, die Afrikaner Akkoord! Die rede waarom ‘n nuwe misleiding genoodsaak word, is die herontwaking van die Afrikaner-nasionalisme onder ons volksgenote – dikwels juis onder die jonger geslag. Hulle verstaan nie waarom ons vreemdelinge en bywoners in ons eie land moet wees nie. Hulle verdien dit dat die volle waarheid oor die verraad van 1994 aan hulle beskikbaar gestel word – juis ook om te voorkom dat hulle nie opnuut mislei word met beloftes van “Selfbeskikking” wat deur die “Afrikaner Akkoord” (nogal) vir hulle beding sal word nie

Lank lewe Afrikaner-Nasionalisme

Hierdie ontwaking van die nasionalisme in ons volk laat koue rilling langs liberale ruggrate afvloei. Daarom begin hulle weer om met ywer die doodgebore Afrikaner-Akkoord-dokument – wat na 30 jaar nog nie eers 30 vierkante sentimeter se “Volkstaat” kon beding nie – opnuut af te stof, asof hulle lewe in dié dooie ding kan blaas!

***

Hierdie artikel is ‘n poging tot ‘n oorsigtelike kyk na die verraad wat deur volksleiers gepleeg is om die oordrag van mag, die weggee van ons eiendom, sonder ons toestemming, moontlik te maak. Die bedrogspul staan bekend as die IDASA-komplot. Die intriges waarvan nog vele hoofstukke oor geskryf gaan word.

Mnr. Jaap Marais het homself oor hierdie verraad as volg uitgelaat:

Ons is nie verower omdat ons versleg het nie, maar omdat daar verkeerde leiding was en samewerking met mense wat nie die beste belang van die Afrikanervolk op hulle hart gehad het nie. Daarom het die Afrikaner bloedloos en eerloos oorgegee aan ‘n terroristebende. Deur die IDASA-komplot is hy bedrieg, Die Afrikaner is uitverkoop sodat dit vir hom onmoontlik was om hom daarteen te verset.

Maar hy het ook hiérdie besielende woord tot ons volk gespreek:

Die stryd dryf die Afrikanervolk weer deur die smeltkroes. In die hitte vind weer suiwering plaas. In die branding word die harde kern nog harder gebrand. In die pyn word die bande van liefde nog sterker gesmee. Boontoe en binnetoe, Gebed en selfsuiwering. Geloof en verinniging. Dit is wat die Afrikanervolk weer in sy hart hernieu.

Deel 5 gee meer besonderhede in hoe mate die AVF gebruik is as voertuig tot misleiding wat gelei het tot die skepping van die Afrikaner Akkoord en die deelname (oorgawe) van ‘n groot deel van die Afrikanervolk en die blanke in SA aan die veelrassige verkiesings vanaf 1994.

Regse Verraad (Deel 3)

Hierdie is deel 3 van ‘n uitgebreide artikel oor die verraad wat gelei het tot die verlies van die politieke mag van die Afrikaner. Sien deel 2 hier. Hierna deel 4

Amerikaners berig oor AVF – ANC ooreenkoms

Op 24 September 1993 verskyn ‘n berig in die Amerikaanse Christian Science Monitor wat dit stel dat genl. Viljoen geheime samesprekings met die ANC voer en dat in dié onderhandelings ooreengekom is dat die Afrikaner Volksfront aan die April 1994-verkiesing sou deelneem en dit daarom nie sou ontwrig nie! Dit terwyl aan die ondersteuners van die Volksfront deur hierdie leiers voorgehou is dat hulle De Klerk sou stuit!

AVF wil deelneem aan 1994-verkiesing

Op 18 November 1993 vind verdere geheime onderhandelinge met die ANC plaas by Farm-Inn buite Pretoria. Die CDP het hierdie kuiertjie op koste van IDASA gereël. Hiertydens hou Viljoen ‘n geskrewe toespraak namens die AVF waarin namens die Volksfront verklaar word:

“On the part of the AVF we undertake to encourage the parties to participate in the process leading up to the Universal Election and in the Election itself with a view of actively promoting the succesful transition to a system of democratic rule in the whole of South-Africa, as well as in all measures to be undertaken to ensure greater stability and peace in all communities, in the reconstruction of the economy and in the establishment of the rule of law and the protection of universal human rights for all citizens” (Eie beklemtoning)

Volksfront-lede onbewus van beloftes aan ANC

Intussen berei strukture en onderafdelings van die AVF soos die Boere Krisis-aksie (BKA) voor vir gewelddadige opstand, min wetende dat hulle leiers reeds glasies klink met die vyand oor die voleindiging van hul verraad teen hul eie volksgenote. Op 30 Januarie 1994 verwoord die ANC self wat agter die skerms aan die gang is in die Chicago Tribune : “It is our aim to keep the right wing talking for as long as possible in order to prevent a White backlash.”

KP-leiding heul nou ook met ANC

Op die 3de Desember 1993 lei Ferdie Hartzenberg ‘n afvaardiging saam met die ondervoorsitter van die KP, dr. Willie Snyman in ‘n geheime beraadslaging met die ANC se Nelson Mandela en Thabo Mbeki. Die KP-mondstuk, Patriot, berig self in ‘n misleidende artikel daaroor in die uitgawe van 10 Desember 1993. Maar die amptelike KP-standpunt was in 1991 nog dat deelname aan onderhandelinge met die ANC verraad is. Hoe gebeur dit dat die KP-standpunt in die kort bestek van 2 jaar ‘n 180-grade omkeer maak? As dit in 1991 verraad is, wat noem mens dit in 1993?

Memorandum van Ooreenstemming tussen AVF en ANC

Op 21 Desember 1993 bereik die Volksfront en die ANC ‘n “Memorandum of Agreement between the African National Congress and the Afrkaner Volksfront”

Hierdie memorandum sou later die hoofdeel uitmaak van die “Afrikaner-Akkoord” wat enkele dae voor die 1994-verkiesing onderteken is, en wel as die Appendiks (Hoofstuk 3 en verder) tot die “Afrikaner Akkoord”. Let wel, dit is dus hierdie ooreenkoms, soos gesluit deur die geheime geknoei tussen die leiers van die Volksfront en die ANC, wat uiteindelik die hoofdeel van die Afrikaner-Akkoord uitmaak.

Die aanhef van die memorandum lees as volg:

The delegations of the African National Congress and the Afrikaner Volksfront have met on numerous occasions to discuss matters arising from the political transition in South Africa.

Dit lys dan ‘n reeks sake waaroor tussen hulle ooreengekom is:

Onder punt 1.2:  “…a suitable political solution can be found throuh a process of negotiations … This is a crucial commitment which will help in adressing the entrenched mistrust and antagonism which exists between supporters of the Afrikaner Volksfront and the African National Congress”

1.4: “Though the two parties do not share a common position on the proposed schedule for the transitional process they have agreed that a strategic agreement, adressing matters of mutual concern, ought tot be entered into. This will facilitate the implementation of the transitional process and the conduct of the elections on 27 April 1994 (My nadruk)

2.1: “South Africa should be the home to all its inhabitants who share a common future, based on peaceful co-existence, economic interdependance and constitutional governance.”

2.4: “They agree that the aspirations of many Afrikaners to govern themselves in their own territory should be adressed. Accordingly they agreed that a joint working group be established for this purpouse, bearing in mind the call made by Dr Mandela, Dr Hartzenberg and General Viljoen for a solution which entrenches reconciliation, prevents conflict, and facilitates cooperation among all people.” (My nadruk)

2.6: “The AVF, having accepted the ANC’s good faith, has undertaken to actively discourage any action calculated to destabilise the tranitional process. The culmination of ths strategic agreement into a final settlement before end January 1994 will enable the AVF and its affiliates to consider participation in the transitional stuctures and process, as well as in the elections as scheduled to be  held on 27 April 1994.” (Eie beklemtoning)

In hoofstuk 4 word gehandel oor die Volkstaat wat gestig sou word. Onder die hofie “Citizenship” lees die memorandum: “Any form of derived citizenship intended for persons residing in a possible Volkstaat will not be racially based and shall be compatible with internationally accepted norms.” (My klem)

Hoofstuk 5, Punt 5: “Self-determination will serve the purpose of building the state and not cause the dislocation of the state. It should facilitate peace and not conflict .”

Afgewaterde Volkstaatjie

Geen ondersteuner van die Volksfront sou tevrede wees met dié tipe van selfbeskikking nie! As hulle geweet het watter tipe Volkstaat hul leiers besig was om vir hulle te “onderhandel” sou hulle hierdie leiers summier verwerp het. Daar is egter geen twyfel dat hierdie geheime onderhandelings die laagste vorm van verraad is nie. Sonder die meewerking van die verraaier-leiers van die Volksfront en KP sou die oordrag van mag na die kommunistiese ANC nie kon plaasvind nie. Die Volksfront (kamtig gestig in opposisie teen die Nasionale Party) was deur die bestuur van die leiers van dié organisasie ironies genoeg die belangrikste skakel in die oordrag van mag deur die Nasionale Party. Die leiding van die AVF was dus niks minder nie as ‘n verlengstuk van die NP-regering. Dit sou later deur twee getuies aan die lig gebring word dat Genl. Viljoen en FW de Klerk elke Sondagaand saam beraadslag het aan huis van de Klerk, Libertas Pretoria.

AVF-leiers belieg BKA

Ten spyte van hierdie Memorandum van Ooreenkoms wat teen die einde van Desember al bereik is, spreek Constand Viljoen en Ferdi Hartzenberg op 15 Januarie 1994 leiers van die Boerekrisisaksie (BKA) (die militêre arm van die AVF) naby Winburg bedrieglik toe. In sy toespraak sê genl. Viljoen drie maal “die tyd vir optrede is nou”. Maar skaars 3 weke voor hierdie vergadering het hy en Hartzenberg reeds met die ANC ooreengekom en hulleself verbind tot ‘n vreedsame oorgawe en selfs tot deelname aan die verkiesing!

Viljoen as verraaier uitgejou

Twee weke na hierdie vergadering, op 29 Januarie 1994 spreek Hartzenberg en Viljoen ‘n massa-volksvergadering toe op die Pretoria Skouterrein. En hierdie slag pleit genl. Viljoen by die aanwesiges dat hulle moet deelneem aan die verkiesing! Hy word uitgejou en toegesnou as verraaier. Om dinge te vererger berig Rapport van 6 Februarie 1994 dat dr. Hartzenberg mnr. Eugene TerreBlanche wat ook ‘n lid van die AVF was probeer oorreed het om aan die April-verkiesing deel te neem. TerreBlache het die voorstel met minagting en afsku verwerp.

Gaan die AVF nou skeur?

Die Volksfront-leiding was nou oënskynlik verdeeld – met Hartzenberg wat enduit die nie-deelname-aan die-verkiesing vaandeldraer was, en Viljoen wat hom nou vir deelname daaraan beywer het. Agter die skerms is egter reeds deur die hele AVF-leiding ondernemings aan die ANC gegee vir ‘n vreedsame oordrag van mag, en is selfs ook ‘n onderneming tot deelname aan die verkiesing gegee. (sien punte 2.4 en 2.6 onder die hofie: Memorandum van Ooreenkoms tussen die AFV en ANC). Hierdie skynheilige optrede sou deur die Volksfront-leiers voortgesit word ten einde aan die een kant te kan voldoen aan hulle belofte aan die ANC en andersyds sy ondersteuners te paai dat dit steeds die AVF se plan is om die oordrag van mag te stuit. Nooit is Viljoen deur die leier van die Volksfront, Ferdie Hartzenberg gerepudieer nie – hy kon ook nie, Viljoen het bloot die nie-amptelike, dog ware beleid van die AVF-leiding verkondig.

Bophuthatswana – operasie tot ontmoediging

Met die politieke onstabiele situasie in Bophuthatswana in 1994 het hul leier, Lucas Mangope genl. Viljoen genader om militêre hulp aangesien sy land besig was om onregeerbaar te raak vanweë stakings waaraan die Bop-polisie ook deelgeneem het. Viljoen reël toe met die Boerekrisisaksie (BKA) om ‘n mag van sowat 4500 man daar te ontplooi ten einde orde te herstel. Die val natuurlik vreemd op dat Mangope nie die Suid-Afrikaanse Weermag genader het om hulp nie. Maar hierdeur is die ideale geleentheid geskep waardeur die Volksfront se wil tot militêre weerstand lamgelê sou word. Die manne word opgeroep om sonder wapens Bophuthatswana binne te val met die belofte dat wapens daar aan hulle voorsien sal word. Bid jou dit aan! Daar het natuurlik dadels van gekom. In die eerlose onttrekking wat hierop gevolg het is 3 manne van die AWB koelbloedig doodgeskiet ten aanskoue van die hele wêreld nadat ‘n hele span verslaggewers “toevallig” (dalk eerder strategies) op daardie spesifieke plek ontplooi is sodat beeldmateriaal van dié grusame moorde die wêreld ingestuur kon word. Die drie gewonde, ontwapende manne word elk met twee skote deur ‘n Bophuthatswana polisieman uit sy R4 doodgeskiet.

(vervolg in deel4)                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

Regse Verraad (Deel 2)

Hierdie is deel 2 van ‘n uitgebreide artikel oor die verraad wat gelei het tot die verlies van die politieke mag van die Afrikaner. Sien deel 1 hier.

Clive Derby-Lewis

Clive Derby-Lewis was ‘n lid van die topbestuur van die Konserwatiewe Party (KP). In ‘n onderhoud wat kort voor sy dood met hom gevoer is erken hy dat die algemene konsensus onder lede van die KP-koukus was dat hulle (die KP) ‘n Blanke algemene verkiesing sou kon wen. Met die aankondiging dat ‘n referendum gehou gaan word is die KP-koukus byeengeroep om ‘n besluit te neem oor deelname daaraan of nie. Daar is toe ‘n gelykoptelling van stemme, met Andries Treurnicht wat as leier die beslissende stem moes uitbring. Derby-Lewis reken dat Treurnicht toe die “grootste fout van sy politieke lewe” gemaak het deur ten gunste van deelname aan die referendum te stem.

Marais ywer vir algemene verkiesing

In die voorafgaande maande het die leier van die HNP, mnr. Jaap Marais, herhaaldelik oproepe op die KP-leiding gedoen om ‘n algemene verkiesing af te dwing deur die bedanking van hul setels deur al die KP-volksraadslede. Die reeks tussenverkiesings wat hierop sou volg sou onteenseglik toon dat die NP se steun drasties afgeneem het.  Dit sou die bewys wees dat die Blanke kiesers die grondwetlike hervormings waarmee die regering besig was verwerp en dat hy daarom nie ‘n mandaat van die keisers geniet om daarmee voort te gaan nie. Die hou van ‘n Blanke algemene verkiesing sou dus deur hierdie skuif afgedwing word. En soos vroeër gemeld, was daar algemene konsensus dat die NP dan ontsetel sou word. Selfs Constand Viljoen verklaar op 18 Augustus 1993 dat ‘n algemene verkiesing met 50 tot 60 persent gewen kan word.

Hierdie skuif sou die enigste oorblywende demokratiese weg wees waardeur die Nasionale Party se verraad gestuit kon word. Maar ten spyte daarvan dat die KP geweet het dat so ‘n verkiesing gemaklik gewen sou kon word, het Treurnicht daarteen besluit.

Vanuit geheime kringe kom geheime planne

Intussen is uit Regerings- en Inligtingskringe  ‘n fyn-bedinkte komplot gesmee ten einde te verseker dat hul planne van verraad teen ons volk enduit gevoer sou word, en dat dit nie deur regse verset in die wiele gery sou word nie. In hierdie komplot het generaal Constand Viljoen die sentrale rol vervul. Die regse verset wat besig was om sterk momentum op te bou en wat kon lei tot gewapende weerstand moes deur sy toedoen verhoed word. Daarbenewens moes die aandrang vir die hou van ‘n Algemene Verkiesing geheel ontmoedig word.

IDASA

IDASA is die afkorting vir The Institute of Democratic Alternatives in South Africa. Die instituut is in 1986 deur Frederick van Zyl Slabbert (voormalige leier van die Progressiewe Federale Party – nou die DA) in die lewe geroep. Hulle is befonds deur George Soros wat steeds wêreldwyd in lande se interne politieke sake inmeng.

Linkses ontmoet verbanne ANC in Dakar

In 1987 reël IDASA die Dakar-konferensie met die verbanne ANC. Prof. Abraham Viljoen (broer van Constand Viljoen) en Theuns Eloff (later uitvoerende direkteur van die FW de Klerk Stigting) was onder die groep liberaliste as lede van die Suid-Afrikaanse Afvaardiging. Let wel, op hierdie tydstip was die kommunistiese ANC wat gewapende terroriste-aktiwiteit teen ons land gepleeg het en honderde mense vermink en vermoor het deur bomontploffings soos die Kerkstraatbom in 1983 en ander terreurdade ‘n verbode organisasie. Dit kon dus as hoogverraad beskou word om met hulle sameprekings te voer.

Conservative Dialogue Program van IDASA

Hierdie selfde volksondermynende ver-linkse organisasie, IDASA, roep in 1992 die Conservative Dialogue Programme (CDP) in die lewe. Die CDP se doel was om regse leiers (waarvan meeste nié so regs was nie) te beïnvloed en hulle te bestuur ten einde te verseker dat De Klerk se verraad nie deur die opbouende regse verset ontspoor word nie.

AVF is CDP se baba

Een van die belangrikste projekte van die CDP was die stigting van die Afrikaner Volksfront (AVF) op 19 Mei 1993. Die doel was om ‘n sambreel-organisasie vir al die regse organisasies daar te stel, met ‘n bestuur wat deur IDASA se CDP beheer word. Generaals Constand Viljoen en Tienie Groenewald sou hierin leidende rolle vervul. Groenewald het aan die Sunday Times van 2 Mei 1993 bevestig dat die leiers van die KP “die generaals” gevra het om die “twistende regse faksies” byeen te bring en voeg dan daarby dat die eerste vergadering van regses (20 April 1994) – as aanloop op die stigting van die AVF die 19de Mei – die vrug was van “months of lobbying behind the scenes”.

CDP-oogmerke en betrokkenes

Van Zyl Slabbert van IDASA skryf op 14 September 1993 as volg aan Hans Daerr in Duitsland:

“The project [die CDP] is of critical importance in avoiding bloodshed in South Africa and promoting effective negotiations. Project purpouse: to promote and sustain dialogue between the centre right, i.e. the Afrikaner Volksfront and the ANC”

Oor wie hieraan deelneem skryf hy verder:

“The most likely persons involved – Afrikaner Volksfront – Genl. Constand Viljoen, Genl. Tienie Groenewald, Genl. C. Visser, Dr. Piet Gous [Vrystaat Landbou-Unie], Dries Bruwer [Transvaal Landbou-Unie]. ANC – Mr. Thabo Mbeki, Mr. Jacob Zuma, Mr. Mdadla.”

AVF se aard verraai

Hierdie val natuurlik uiters vreemd op, want die regse kieser wou glad nie met die ANC onderhandel nie. Juis omdat hulle die onderhandelings verwerp het was hulle nou ondersteuners van die AVF wat, volgens die Suid-Afrikaanse aanlyn-geskiedenis “… gestig [is] deur 21 Afrikanerorganisasies as gevolg van die toenemende behoudende teenstand teen die veelparty-onderhandelinge wat in Kemptonpark aan die gang was”.

IDASA het dus deur sy CDP geknoei om te verseker dat die Afrikaner Volksfront wat in die lewe geroep sou word se leiers reeds besmet is met “avoiding bloodshed in South Africa and promoting effective negotiations”. Hierdie (ver)leiers moes soos die NP handel: Praat na regs – om jou ondersteuners te paai en te laat glo dat jy hulle belange dien, terwyl jy in die geheim na links doen ten einde sekere vooropgestelde doelwitte te bereik. Omdat dit duidelik was dat die Blanke kieser nie die NP se hervormings gesteun het nie en bereid was om dit met wapengeweld teë te gaan, moes die AVF in die lewe geroep word met ‘n leierskorps wat in die hande van die NP sou speel. Dit het die onmoontlike – om ‘n konserwatiewe volk se land en politieke mag van hom weg te steel – moontlik gemaak.

Geen Algemene Verkiesing!

IDASA se CDP moes ook verseker dat die regses nie aandring op ‘n algemene verkiesing nie, aangesien dit ‘n einde sou bring aan die “hervomings” waarmee De Klerk besig was, hervormings wat uiteindelik tot die val van Blank Suid-Afrika sou lei.

Reeds op die tweede vergadering (7 Mei 1993 te Potchefstroom) as aanloop tot die stiging van die Afrikaner Volksfront is beklemtoon dat die AVF téén die afdwing van ‘n algemene verkiesing is. Enkele maande later sou dié standpunt bevestig word en is selfs besluit “dat die moontlikheid van ‘n algemene verkiesing onder blankes nie eens bespreek mag word nie”. Dit val natuurlik baie vreemd op omdat hierdie die maklikste manier sou wees om die onderhandelinge met die kommuniste oor ons eiendom en politieke mag stop te sit en dit was ook die enigste wyse waarop die NP se oorgawe op ‘n vreedsame wyse gestuit kon word. Daarom kan met reg gevra word: maar wat was die doel van die stigting van die AVF dan wel? As organisasie waarvan bereken is dat hy meer as een miljoen lede gehad het, het die AVF uiteraard oor hoë bedingingsmag beskik. Waarom is hierdie mag nie uitgeoefen nie? Waarom is die aandrang tot die afdwing van ‘n algemene verkiesing reeds vanaf die heel eerste vergadering deur die inisieerders van die AVF afgeskiet?

AVF-leiers gekaapte gekooptes

Die antwoord op hierdie tergende vrae lê opgesluit daarin dat die AVF sy ontstaan gehad het in die binnekamers van IDASA se CDP. Van meet af aan was daar agter die skerms gekonkel om leidende persone in die regse politiek asook afgetrede militêre leiers te betrek om IDASA (‘n verlengstuk van die Nasionale Party) se sinistêre doelwitte te bereik. Die ondersteuners van die Volksfront is verraai deur hierdie gekoopte leiers. Die leiers van die AVF het nooit die ondersteuners van die organisasie se sentiment gedeel nie, al het hulle voorgegee dat hulle die ondersteuners se belange dien.

Geheime AVF-onderhandelings met ANC

Onderhandelinge met die ANC-SAKP bende deur die AFV-leiers het in Augustus 1993 in die geheim afgeskop. As die ondersteuners hiervan moes weet sou hul die AVF-leiding verwerp en waarskynlik tot geweld oorgegaan het. Op 12 Augustus 1993 ontmoet genl. Viljoen Mandela aan dié se huis in Houghton, Johannesburg.

Later van tyd, in die jaar 2001 het Viljoen aan Max du Preez van die Sunday Independent gesê dat teen daardie tyd (Augustus 1993) die twee landbouleiers, Dries Bruwer en Piet Gous – albei prominente lede van die Volksfront-leiding – reeds in samesprekings met die ANC betrokke was. Dié samesprekings met die ANC is bemiddel deur Jurgen Kögel van IDASA. ‘n Jaar vroeër reeds (Maart 1992) het prof. Viljoen van IDASA gerapporteer dat hy goeie kontak bewerkstellig het met twee vooraanstaande lede van die KP, mnr. Dries Bruwer en dr. Piet Gous, en dat met hulle hulp dit nodig was om “programme van aksie te implementeer wat die wyds moontlike trefkrag sou hê”. Hierdie was ‘n jaar vóór die stigting van die Volksfront. Só is leiers geïdentifiseer en voorberei vir die misleidings-opdragte wat hulle in die AVF sou uitvoer.

(vervolg in deel3)                                                                                                                                                                                                                                                                                 

ANB NUUSBRIEF: Onthou 6 September 1966 – Moordaanslag op dr Verwoerd

6 September 2024 – Redaksie

Onthou

Ons wil ook vandag wat 6 September 2024 is (58 jaar later) bly gedenk en besef dat ons steeds nog in die oorlog is, waarin dr. Verwoerd in die tuig vermoor is. In geestelike en letterlike sin. Omdat die waarheid nie vergaan nie, hou die vyand nie op om dit aan te val en te probeer verdraai nie. Hier is ‘n klankbrokkie gemaak in die tyd wat hy vermoor is.

Ons taak is om steeds by die waarheid te staan en die beginsels wat dr. Verwoerd en sy geesgenote in praktyk gebring het, te bly verdedig as reg en regverdig en noodsaaklik vir ons volk se voortbestaan.

Hier is nog meer skakels na artikels deur die ANB Nuusbrief op die blad.

Behou ons volkskarakter

Dr. Verwoerd het daarop klem gelê dat ons nooit die stoflike welvaart voorkeur moet gee bo die behoud van ons volkskarakter nie. Laat ons dan in sy oproep volhard, en so ook sy voorbeeld van beginselvastheid, navolg. Die voorbeeld wat mens duidelik kan sien in sy optrede met die uittrede van Suid-Afrika uit die statebond. Hiermee ‘n klankbrokkie met dr. Verwoerd wat self verslag doen direk na die uittrede, vanuit Londen.

Verkondig die waarheid

Laat ons soos dr. Verwoerd besef dat die vyand steeds aanhou om die waarheid aan te val. Soos hy ook self die uitwys tydens die opening van ‘n kortgolf radio sender. Laat ons nie ophou om die waarheid te verkondig nie.

Ken die vyand

Laat ons dan ook die vyande van ons volk ken. Net soos die geskiedenis hier ook ‘n vyand duidelik uitgewys het. In hierdie geval luister gerus na die klankgreep in verband met die verhoor tydens die ontmaskering van Braam Fisher.

Word deel van die stryd

Maar daar is hoop. Ons kan opnuut leer en inkeer en doelgerig werk daaraan om ons identiteit te kan behou ten spyte van wat om ons vergaan. Begin deur jouself af te vra waarby jy in jou vrye tyd betrokke is. En waarby jou kinders betrokke is. Ondersteun dit die behoud van ons volksidentiteit? 

So nie, raak betrokke by die ANB en help bou aan die vastigheid van nasionalistiese beginsels, uit die lesse geleer uit ons geskiedenis en die voorbeelde van ons heldedom. Sluit aan by die ANB. Vind meer uit oor ons, en ondersteun ons in die uitdra van hierdie boodskap van hoop.